Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Κάλεσμα με βάση την απόφαση του Πανελλαδικού διημέρου της ΑΡΕΝ

Διανύουμε μία περίοδο, ύστερα από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νίκη του στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η οποία βρίσκει τη ριζοσπαστική αριστερά σε μια κατάσταση αμφισβήτησης των προηγούμενων βεβαιοτήτων, αλλά και αναζήτησης μιας νέας, αντιπαραθετικής προς το κυρίαρχο, αφήγησης. Η λάθος στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη, που υποτίμησε τους αρνητικούς συσχετισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε συνδυασμό με τη λογική του κυβερνητισμού, οδήγησε σε μια κατάσταση όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να εκπροσωπεί ένα πάρα πολύ ασαφές κοινωνικό μπλοκ, χωρίς προσανατολισμό και σχέδιο σύγκρουσης με την ΕΕ και τις πολιτικές της. Ένα κοινωνικό μπλοκ, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει τον φέροντα οργανισμό μιας δυνητικής ρηξιακής διαδικασίας.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ εύκολα αποδέχτηκε τη λογική του «ευρωμονόδρομου» και ενσωμάτωσε την αφήγηση που θέλει να μην υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση για τους λαούς. Αυτό το θατσερικής εμπνέυσεως ΤΙΝΑ, το οποίο υπερασπίζεται πλέον επιθετικά, ήρθε να βάλει ταφόπλακα στο ηχηρό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη και να το μετατρέψει σε ένα «ΝΑΙ» στις μνημονιακές πολιτικές και στο καθεστώς της επιτροπείας. Αυτό το ταξικό και νεολαιίστικο «ΌΧΙ», αποτελεί μια κοινωνική μαγιά, από την οποία μπορούμε να πλάσουμε τις συγκρουσιακές διαδικασίες και τους αγώνες του μέλλοντος. Αυτό το «ΌΧΙ» καλούμαστε πλέον εμείς να το ανακατασκευάσουμε και να του δώσουμε προωθητικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, στην προσπάθειά μας να χαράξουμε τον δρόμο για μια χειραφετημένη κοινωνία.

Ως Αριστερή Ενότητα προτάσσαμε πάντα την ενότητα των αριστερών δυνάμεων και ευρύτερα των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο συλλογικής διεκδίκησης και ως πλαίσιο αμφισβήτησης της ύπαρξης της απόλυτης αληθείας σε επίπεδο πολιτικής αφήγησης. Η υπάρχουσα συνθήκη σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο με τη χρεοκοπία του εγχειρήματος του Σύριζα, που απέτυχε να χαράξει πολιτική υπέρ των υποτελών αλλά και την αδυναμία απ τα υπόλοιπα υποκείμενα της αριστεράς να συγκροτήσουν φορείς που να αμφισβητούν την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, ανοίγει ένα πεδίο ανασύνθεσης της αριστεράς εντός των πανεπιστημίων.
Η υλοποίηση του νέου μνημονιακού πλαισίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα περνά μέσα από το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο χώρο της παιδείας. Η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου, δεν μπορεί, παρά να περνά μέσα από την οικοδόμηση ενός αντιπαραθετικού στο νεοφιλελευθερισμό ηγεμονικού μπλοκ εντός των σχολών, το οποίο, συνδεόμενο με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, θα προσπαθήσει, μέσα από την συλλογική πείρα, αλλά και από μια βεντάλια κινηματικών και ρηξιακών διαδικασιών, να οικοδομήσει ένα εναλλακτικό πρόταγμα. Ένα πρόταγμα, δηλαδή,  που ως κομμάτι μιας συνολικότερης αφήγησης για την κοινωνία και το ίδιο το πανεπιστήμιο, θα αμφισβητεί έμπρακτα, αλλά και οραματικά, το δόγμα της ΤΙΝΑ και του ευρωμονόδρομου, το οποίο απειλεί να εδραιωθεί, ιδιαίτερα στα κομμάτια της νεολαίας, των οποίων οι ελπίδες διαψεύστηκαν.
Αναγκαίο για αυτή την διαδικασία, είναι η δημιουργία πολιτικού μετώπου που να άρει τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων στα πανεπιστήμια αλλά και να μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά ελπιδοφόρους αγώνες.Πρόκειται για μια συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή να προσδώσει νικηφόρα προοπτική, στο βαθμό που δεν θα  αποτελεί μια  πραγματική διαδικασία όσμωσης ιδεών, ανταλλαγής εμπειριών, γνώσεων και απόψεων, αλλά μια απλή συγκόλληση των υπαρχόντων σχηματισμών. Για αυτό και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε την ανασύνθεση της αριστεράς με όρους εργαλειακούς, αλλά ως μια ειλικρινή διαδικασία που θα σέβεται την αυτονομία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε σχήματος, αλλά και των διάφορων κοινωνικών χώρων.
Στην προσπάθεια συγκρότησης ενός μαχητικού και ριζοσπαστικου φοιτητικού κινήματος με πλατιά κοινωνική απεύθυνση, προκρίνουμε να εμβαθύνουμε σε δημοκρατία, τις δομές και διαδικασίες, μέσα από τις οποίες από κοινού θα διαμορφώνουμε τις πολιτικές αιχμές του. Να βρούμε νέα εργαλεία με τα οποία συζητάμε πιο άμεσα και από τα κάτω στις γενικές συνελεύσεις, αλλά και πώς όντως οι πολιτικές αποφάσεις/πλαίσια εμπλέκουν τους ίδιους τους φοιτητές και φοιτήτριες στη διαδικασία υλοποίησης και κοινής δράσης. Για αυτό το λόγο είναι καιρός να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να επερωτήσουμε βεβαιότητες που μέχρι τώρα είχαμε.
Στη βάση αμφισβήτησης και επερώτησης τακτικών περιχαράκωσης, ελιτισμού και μικροπολιτικής προοπτικής του παρελθόντος ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο για τη συγκρότηση μέσα από καθημερινή μας πρακτική και όσμωση, που θα συμπυκνώνεται σε από κοινού διαδικασίες, εκδηλώσεις, σχήματα και πρωτοβουλίες των αριστερών και ελευθεριακών πολιτικών δυνάμεων προκείμενου να σκιαγραφήσουμε με σαφή χαρακτηριστικά την προοπτική μίας εναλλακτικής. Ωστόσο για εμάς το ζήτημα της δημοκρατίας ως μέσο και σκοπός σε όλη αυτή την διαδικασία είναι προϋπόθεση για την ίδια την αποτελεσματικότητα αλλά και την ανοιχτότητα αυτού του μετώπου ώστε να μπορεί να απευθυνθεί και σε κόσμο ανένταχτο των ευρύτερων αγωνιστικών μπλοκ, και είναι προφανές ότι για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάζεται βούληση τόσο απο την μερία μας (που υπάρχει ήδη), όσο και από οποιαδήποτε συλλογικότητα εμπλακεί σε αυτό το εγχείρημα. Ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο προκειμένου να είναι πραγματικά υπόθεση των πολλών και όσων πλήττονται πρέπει να είναι μία διαδικασία που θα ξεκινά από τα κάτω στη βάση των κοινωνικών χώρων και παράλληλα να κοιτά σε πολιτικές συνεργασίες.
Με την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο να εντατικοποιείται στα πρότυπα ενός εξεταστικού κέντρου με έντονα τα στοιχεία της εξατομίκευσης και του τεχνοκρατισμού, παρά ενός ζωντανού κοινωνικού χώρου, είναι επιτακτικό να δημιουργήσουμε παραστάσεις συλλογικής ζωής που από τη μία θα μεριμνούν για την πολιτικοποίηση των φοιτητριών και φοιτητών και από την άλλη θα απαντούν σε καθημερινές ανάγκες. Μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού πειραματισμούμπορούμε να διευρύνουμε τα πεδία που θα μας εμπνέουν αλλά και θα λειτουργούν με όρους αποτελέσματος, στην προσπάθειά μας να συνθέσουμε έναν κοινωνικό χώρο ριζοσπαστικής αναζήτησης για ένα πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολλών.
Ως συλλογικότητα που δεν αρκούμαστε στην πολιτικοποίηση των ανθρώπων στα στενά όρια της φοιτητικής ταυτότητας, αναζητούμε τρόπους να διαμορφωνόμαστε ως υποκείμενα σε ώσμωση με τις διεκδικήσεις, τα αιτήματα και γενικά τις διεργασίες του εργατικού και κοινωνικού κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμαστε να πάρουμεπρωτοβουλίες για την κατοχύρωση και την διεύρυνση των συλλογικών τρόπων διεκδίκησης, της εργασιακής προοπτικής κόντρα στη μαζική ανεργία και την μετανάστευση για την νεολαία, βλέποντας ταυτόχρονα και σε νέες εναλλακτικές μορφές οργάνωσης της εργασίας. Ταυτόχρονα, καλούμαστε να ανοίγουμε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, που αμφισβητούν την κυρίαρχη δόμηση της κοινωνίας, όπως είναι η αμφισβήτηση της πατριαρχίας, ο αντιφασιστικός και αντισεξιστικός αγώνας, η φεμινιστική προοπτική, το προσφυγικό ζήτημα, το αντιρατσιστικό κίνημα, τα πολιτικά δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στη βάση μιας νέας αριστεράς που οι πολιτικές της πρακτικές θέλει να αντανακλούν πτυχές μιας διαφορετικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, τέτοιες διεκδικήσεις θα έχουν και κεντρικό ρόλο.
Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στρταμμένο στην οργάνωση των αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή και συλλογικόττητα, αλλά και κάθε ανένταχτο φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!
*κείμενο από το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων της αριστερής ενότητας

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Όλος ο καλός ο κόσμος

Αυτό που αποκαλείται "εθνικός κορμός" μαζεύτηκε στη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας «Παιδεία 2015», στο κλειστό γήπεδο «Σπύρος Λούης» του Αμαρουσίου.

Κυριάκος Μητσοτάκης, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος, Ντόρα, Στ.
Θεοδωράκης, Βερέμης, Παπαθεοδώρου (πρώην υφυπ. Παιδείας) μέχρι και ο Κοντογιαννόπουλος επιστρατεύτηκε. Τι ενώνει όλους αυτούς τους μνημονιακούς; Η καταστροφική πολιτική τους για την παιδεία, την οικονομία, την κοινωνία της οποίας τα αποκαίδια αναπνέει όλος ο ελληνικός λαός σήμερα.

Αν ψηφίζεις ακόμα ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ανεξαρτητοποταμίσιους,
ποταμισιοανεξάρτητους, κρυφοτζήμερους, φανεροτζήμερους και δεν ξέρω γω τι άλλο δεν μπορείς να πεις ότι δεν ξέρεις: Οι δύο κόσμοι είναι εδώ και παρατίθονται σε στρατόπεδα. Η επιλογή είναι δική σου.



Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

3o Φεστιβάλ ΑΡιστερής ΕΝότητας Αθήνας - 8 & 9 Μάη στο Θησείο

Πρόγραμμα Φεστιβάλ 

Παρασκευή 8/5:

16:00 - Workshop των σχημάτων Αριστερής Ενότητας Αθήνας

21:00 - Kill Emil live και Stiko + Wag Dj Set

24:00 - Moriginal, Νικήτας Κλιντ, Felipe Loco, iCy

Σάββατο 9/5:

19:00 - Κεντρική εκδήλωση με θέμα:

“Όταν ο αυταρχισμός δεν έχει όρια, η αντίσταση δεν γνωρίζει σύνορα”
Οι διεθνικές αντιστάσεις των φοιτητικών κινημάτων

Παρεμβαίνουν:

Τόνια Κατερίνη
[Αλληλεγγύη για Όλους]

Joris van Breugel
[φοιτητής University of Amsterdam, κατάληψη Maagdenhuis]


Θα ακολουθήσει ρεμπέτικο γλέντι


Event στο facebook:
https://www.facebook.com/events/1424437887861850/

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Για την εκκένωση της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ από αστυνομικές δυνάμεις

Η αυξανόμενη αστυνομική παρουσία των τελευταίων ημερών στο χώρο του προαυλίου της πρυτανείας, που αποτελούσε ήδη καταπάτηση του πανεπιστημιακού χώρου έφτασε στο αποκορύφωμά της σήμερα το πρωί μετά τις νέες εξελίξεις με την εκκένωση της πρυτανείας του ΕΚΠΑ από δυνάμεις της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, οδηγώντας στην πρώτη ολοκληρωτική άρση ασύλου. Η πρυτανεία του ΕΚΠΑ βρισκόταν υπό κατάληψη από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου με κεντρικό αίτημα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ.

Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός αυτό ειδικά σε μια περίοδο που γίνεται προσπάθεια να σπάσει το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων και που προσπαθούσε να καταστήσει την καταστολή και τον αυταρχισμό καθημερινότητα για το πανεπιστήμιο. Ειδικά, σήμερα ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου καθώς και των τροπολογιών το σύνολο των οποίων ανταποκρίνονταν στα αιτήματα τόσο της απεργίας πείνας όσο και του κινήματος αλληλεγγύης θεωρούμε ότι η επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων ήταν ακατανόητη. Κρίνεται μάλιστα ιδιαιτέρως προβληματικό το ότι το γεγονός αυτό συμπίπτει με την επαναφορά στο δημόσιο διάλογο του στόχου για νομοθετική επανακατοχύρωση του ακαδημαϊκού ασύλου, μετά την νομοθετική του κατάργηση από το Ν. Διαμαντοπούλου ο οποίος, ωστόσο, έμεινε απονομιμοποιημένος στα μάτια της φοιτητικής κοινότητας μέσα από τις αλλεπάλληλες καταγγελτικές προς αυτόν αποφάσεις των συλλογικών οργάνων των φοιτητικών συλλόγων. Μόλις χθες Πέμπτη 16/4 ήρθε στη δημοσιότητα το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που προβλέπει μεταξύ άλλων την αναγνώριση του ακαδημαϊκού ασύλου ως απαραίτητου συμπληρώματος της προστασίας του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία επιτρέποντας, με τον τρόπο αυτό να συμπεριλαμβάνονται στην προστατευτική του ισχύ όχι μόνο οι φοιτητικοί αλλά εν γένει οι κοινωνικοί αγώνες. Θεωρούμε, λοιπόν, την επιλογή άρσης του ασύλου, ως μια μεγάλη υποχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης στις πιέσεις μιας συντηρητικής αφήγησης που αναπαράχθηκε στο έπακρον από τα κανάλια της διαπλοκής και την ακροδεξιά αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων καθώς και πως οι πολιτικές ευθύνες χαρακτηρίζουν και την πολιτική ηγεσία και τον ίδιο τον υφυπουργό του υπουργείου Προ.Πο Πανούση.

Ως πολιτική συλλογικότητα που παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους θεωρούμε πως τα ζητήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό και τους χώρους του πανεπιστημίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιλύονται με όρους καταστολής αλλά από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτό, ωστόσο, σημαίνει πως πρέπει να επανεξετάσουμε με σοβαρότητα το πώς οι σύλλογοι θα έχουν πράγματι τον έλεγχο του ασύλου με την έννοια της με δημοκρατικούς όρους οργάνωσης ή/και στήριξης των αγώνων που δίνονται εντός του, είτε φοιτητικών είτε ευρύτερα κοινωνικών παρόλο που δεν καταφέραμε να προασπίσουμε την ουσία του ασύλου είτε απέναντι σε όσους την υποβάθμισαν με τις πρακτικές τους είτε πολύ περισσότερο απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει το να ανοίξει η συζήτηση για τις δομές οργάνωσης και εκπροσώπησης του φοιτητικού κινήματος ώστε να μπορούμε να εμποδίζουμε στην πράξη οποιαδήποτε σκέψη για άρση του ασύλου.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Ανακοίνωση Πανελλαδικού Συντονιστικού Αριστερής Ενότητας σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ περί ακύρωσης των μετεγγραφών.

Χθές, 7/4/2015, δημοσιεύθηκε η απόφαση του ΣτΕ στην προσφυγή της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ και μιας λίστας 115 μελών ΔΕΠ με την οποία το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο κρίνει στην ουσία αντισυνταγματικό τον νόμο 4264/2014, ακυρώνοντας έτσι τη δυνατότητα μετεγγραφής για πάρα πολλές κοινωνικές κατηγορίες. Μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή κίνηση, πρέπει να τονίσουμε τα εξής σημεία.
Κατ’αρχήν, πρέπει να τονίσουμε ότι ο νόμος αυτός, παρά το κοινωνικά θετικό πρόσημό του, πέρασε προεκλογικά από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε μια προσπάθεια επηρεασμού συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Παράλληλα, με μια σειρά αποφάσεών του όλο το προηγούμενο διάστημα, το ΣτΕ έχει αποδείξει τη σκληρά συντηρητική και συστημική τοποθέτησή του απέναντι σε καίρια κοινωνικά αιτήματα. Αποφάσεις όπως αυτή για την ΕΡΤ, τις Σκουριές και άλλες αποδεικνύουν την πάγια άρνησή του να παρέχει ουσιαστική έννομη προστασία σε όποια διεκδίκηση και όποιο δικαίωμα προέρχεται απ’ τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Άρα, συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω στοιχεία, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πώς με αυτή την απόφαση του το ΣτΕ έρχεται να εξυπηρετήσει τον πολιτικό σχεδιασμό της ΝΔ, δημιουργώντας απ’ το πουθενά ένα μεγάλο πρόβλημα τόσο στις κοινωνικές κατηγορίες που ο 4264/2014 κάλυπτε όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο.
Ένα δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε, είναι το περιεχόμενο της εν λόγω απόφασης. Συγκεκριμένα, η ερμηνεία του άρθρου 16 του Συντάγματος στην οποία προβαίνει η Ολομέλεια του ΣτΕ καταλήγει στη διατύπωση δύο πάρα πολύ συγκεκριμένων αξόνων* που στην πραγματικότητα ξαναγράφουν το άρθρο, δεν δικαιολογούνται από κανενός είδους μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης ενός νόμου, ξεπερνώντας έτσι στην ουσία τα άκρα όρια της διακριτικής του ευχέρειας. Το δε αιτιολογικό των προσφυγόντων- ο ισχυρισμός δηλαδή ότι οι υλικοτεχνικές δομές των Σχολών δεν επαρκούν για την ικανοποίηση όλων των φοιτητών υπό μετεγγραφή με τους αρχικούς όρους- όχι μόνο δεν ευσταθεί αλλά και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκόπτει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα απ’ την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Σημαντικότερη όμως είναι η αρνητική επίδραση που έχει αυτή η απόφαση σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Αυτό που ουσιαστικά κάνει είναι να επιτίθεται στις πραγματικές ανάγκες χιλιάδων οικογενειών που στο πλαίσιο της οξυμένης οικονομικής κρίσης, και όντας τρίτεκνες, πολύτεκνες κτλ, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους μακριά από την οικογενειακή εστία. Ειδικότερα, στο χρονικό σημείο στο οποίο λαμβάνεται, ακυρώνει τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό πολλών φοιτητών αλλά και μαθητών, καθώς εμμέσως πλην σαφώς εκβιάζει τους τελευταίους να επιλέξουν όχι μόνο τμήμα αλλά ακόμα και αντικείμενο σπουδών με βασικό κριτήριο την εγγύτητα στον τόπο κατοικίας. Ως Αριστερή Ενότητα έχουμε βρεθεί και θα βρισκόμαστε ενάντια σε κάθε μέτρο που βάζει ταξικούς/οικονομικούς περιορισμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θεωρούμε ότι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ανά την επικράτεια αλλά και η ακαδημαϊκή κοινότητα ως σύνολο πρέπει να αντιτεθεί δυναμικά στην εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης.
Στόχος μας είναι να το επόμενο διάστημα να μπλοκαριστούν στην πράξη τυχόν αντίστοιχες προσπάθειες προσφυγής κατά των μετεγγραφών από άλλα τμήματα ή ιδρύματα. Επιπλέον ως μακροπρόθεσμο στόχο έχουμε την αναβάθμιση και ενίσχυση ποιοτικά και ποσοτικά της φοιτητικής μέριμνας για όλους τους φοιτητές- σπουδαστές ανά την επικράτεια ώστε να μην μπαίνουν πραγματικά ταξικοί φραγμοί στο δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να σπουδάσει σε όποια πόλη της επικράτειας επιθυμεί.
Συγκεκριμένα, η επιστροφή στις Σχολές μετά τις πασχαλινές διακοπές πρέπει να συνοδευτεί από ένα κύμα Γενικών Συνελεύσεων και κινητοποιήσεων εντός των Συλλόγων το οποίο θα στοχεύει όχι μόνο στην νομοθετική επαναβεβαίωση του ευνοϊκού καθεστώτος που εισήγαγε ο 4264/2014 και την διεύρυνση των κριτηρίων του αλλά και στην μη εφαρμογή της απόφασης στην πράξη.

*(«χάριν προστασίας της εύρυθμης λειτουργίας και σεβασμού της πλήρους αυτοδιοικήσεως των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, το άρθρο 16 του Συντάγματος επιβάλλει στον νομοθέτη κατά τη θέσπιση των διατάξεων περί μετεγγραφών:
α) να προβλέπει ανώτατο όριο για τις καθ’ έκαστο ακαδημαϊκό έτος επιτρεπόμενες μετεγγραφές, το οποίο ευλόγως δεν δύναται να υπερβαίνει -συνολικά για τα εξάμηνα σπουδών- ποσοστό 10% επί των κατά το ίδιο ακαδημαϊκό έτος εισαγομένων σε κάθε Σχολή ή Τμήμα υποδοχής και
β) να καθιστά τα όργανα των Σχολών και των Τμημάτων υποδοχής αποφασιστικώς αρμόδια για να εκτιμούν, με ειδικώς αιτιολογημένη κρίση και χωρίς υποχρέωση εξαντλήσεως του ως άνω ορίου, αν και σε ποιο βαθμό επιτρέπουν οι λειτουργικές δυνατότητες τους τη διενέργεια μετεγγραφών κατά το συγκεκριμένο ακαδημαϊκό έτος και ακολούθως να αποφασίζουν επί των σχετικών αιτήσεων των ενδιαφερομένων συνεκτιμώντας και την επίδοση εκάστου εξ αυτών στις σπουδές του».)

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Για την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας


Ένα φλέγον ζήτημα το οποίο διαχρονικά αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου και κεντρική πολιτικής σκηνής είναι το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης Η φύση του αντικειμένου μας, απαιτεί τον έντονο προβληματισμό μας πάνω στους τρόπους με τους οποίους πρέπει να αναπτυχθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, πάνω σε ποιες προτεραιότητες και ποιες ανάγκες θα εξυπηρετεί καθώς και ποιες σχέσεις στο εσωτερικό της παραγωγικής διαδικασίας, θα υποστηρίζει.

Η έννοια της παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν μπορεί να είναι αποσυνδεδεμένη από την κατεύθυνση ενός εναλλακτικού μοντέλου αγροτικής ανάπτυξης το οποίο και οραματιζόμαστε. Δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από ένα γενικό υπόδειγμα οικονομίας πάνω στην οποία στοχεύουμε. Ενός υποδείγματος οικονομίας δηλαδή, που πρωταρχικά θα απαντάει στις βασικές κοινωνικές ανάγκες των υποτελών τάξεων, θα σέβεται τους φυσικούς πόρους, θα προστατεύει τη βιοποικιλότητα, θα παράγει ποιοτικά προϊόντα που θα αλλάζουν τα πρότυπα κατανάλωσης και διατροφής, ενώ θα ενθαρρύνει τις ελεύθερες συλλογικές μορφές παραγωγής (συνεταιρισμοί). Ο οικολογικός και παραγωγικός μετασχηματισμός, χρειάζεται να γίνει σε όφελος των παραγωγών, των καταναλωτών και του περιβάλλοντος. Διαφωνούμε λοιπόν με όσους αντιλαμβάνονται την αγροτική παραγωγή ως έναν καταδικασμένο τομέα, ο οποίος πρέπει να αναδιαμορφωθεί αποκλειστικά στη βάση της εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας του αγροτικού προϊόντος.

Το πανεπιστήμιο σε σύνδεση με την κοινωνία και όχι ξεκομμένο από αυτή


Εδώ και περίπου 5 χρόνια με αφορμή και αιτία την ανθρωπιστική κρίση δημιουργήθηκαν σε όλη τη χώρα αλληλέγγυες δομές τροφής: κοινωνικές κουζίνες και παντοπωλεία, αγορές χωρίς μεσάζοντες, συνεταιρισμοί, ομάδες παραγωγών, αλληλέγγυες - συλλογικές καλλιέργειες. Σε πρώτο επίπεδο ο στόχος τους είναι η αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης, πρωτοφανούς για περίοδο “ειρήνης” που μαζί με τα κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, ωδεία κ.λπ έχουν απλώσει ένα δίχτυ ασφάλειας στη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Το δεύτερο επίπεδο αφορά στις πολιτικές διεκδικήσεις ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας: την αυτοοργάνωση από την παραγωγή και τη διάθεση τροφής μέχρι την κατανάλωση, την ενεργή αντίσταση στη δικτατορία της τροφής όπως ορίζεται από τον κλάδο των σούπερ μάρκετ, των μεσαζόντων και των εταιρειών που διαχειρίζονται από τα γεωργικά εφόδια και τους πόρους μέχρι τη διακίνηση των προϊόντων. Τα εγχειρήματα αυτά δεν είναι αυτόνομα από τον καπιταλισμό. Άλλωστε ο καπιταλισμός ούτε παρακάμπτεται με τη δημιουργία “κλειστών” συστημάτων, ούτε εξωραΐζεται με “ωραίες” ιδέες. Αποτελούν όμως υποδείγματα παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Τέτοια κινήματα μπορεί να συμβάλλουν στη δημιουργία μιας κοινωνίας πιο δίκαιης, πλάι στις άλλες οργανώσεις των εργαζομένων και του λαού. Γι’ αυτό και εμείς ως γεωπόνοι οφείλουμε να έχουμε ενεργό συμμετοχή σε τέτοιες κινήσεις και να συμβάλουμε με τις γνώσεις μας με σεβασμό στο περιβάλλον και στο κοινωνικό δικαίωμα της πρόσβασης σε υγιεινά τρόφιμα. Καθώς και να συμβάλουμε στην προσπάθεια εδραίωσης ενός παραγωγικού, κοινωνικού και διατροφικού προτύπου, που θα βασίζεται στην αντιμετώπιση της τροφής ως κοινωνικό αγαθό και την αειφόρο ανάπτυξη και αυτό γιατί όπως τότε με το ΕΑΜ έτσι και τώρα: “Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες πως θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει”. Να διώξουμε, λοιπόν, τους “μεσάζοντες” από τη ζωή μας, να “σπείρουμε” το σπόρο μιας άλλης κοινωνίας. 

Ωραία, εμείς τι κάνουμε;



Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δούμε σε πρώτη φάση δύο θέματα. Πρώτον, πώς οικοδομείται η σχέση του επιστήμονα με την κοινωνία στο πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Θέλουμε έναν επιστήμονα - γεωπόνο που θα παράγει γνώση και έρευνα με κοινωνικό προσανατολισμό και δεν θα λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, αλλά ούτε θα προσφέρει “γνώση για τη γνώση”. Άρα, είναι αναγκαίο να ανοίξει μια κουβέντα ανάμεσα σε φοιτητές και καθηγητές για το πρόγραμμα σπουδών και τους άξονες με τους οποίους πρέπει να καταρτίζεται αυτό, δηλαδή στις γνώσεις που πρέπει να αποκτηθούν και στον κοινωνικό ρόλο του γεωπόνου. Δεύτερον, για εμάς το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος, χώρος αμφισβήτησης του κυρίαρχου και δημιουργίας, μέσα στο οποίο, όπως και στην κοινωνία, θα υπάρχουν δομές αυτοοργάνωσης με την ενεργό συμμετοχή κομματιών που ζουν και εργάζονται στο πανεπιστήμιο όπως διοικητικοί, καθηγητές, φύλακες κλπ. Μόνο έτσι μπορεί να εννοηθεί η κοινωνική διάσταση του πανεπιστημίου, όταν βρίσκεται σε σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες πάνω σε δομές, εγχειρήματα και κινήματα που οικοδομούνται σε αυτή.






Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Να κλείσουν ΤΩΡΑ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων



Μέσα στα χρόνια της κρίσης βιώσαμε παράλληλα με την υποβάθμιση της εργασίας, των κοινωνικών αγαθών και των ζωών μας συνολικά, μια έντονη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Οι ακροδεξιές κυβερνήσεις με κορμό την ΝΔ υλοποιούσαν το σχέδιο της λιτότητας με πολύ σαφή και έντονο ιδεολογικό στίγμα προκειμένου να επιβάλουν τις πολιτικές τους μέσα απ το φόβο και την καταστολή αλλά και να προωθήσουν αυτές τις διεργασίες εντός του κοινωνικού σχηματισμού όπου θα ηγεμονεύουν η μισαλλοδοξία και ο εσωτερικός ανταγωνισμός μεταξύ των υποτελών. Η εφαρμογή της ακροδεξιάς της ατζέντας και η ασυλία που παρείχε στην εγκληματική δράση της Χ.Α. κατάφεραν να ριζοσπαστικοποιήσουν προς τα δεξιά τμήματα της κοινωνίας, όπως φαίνεται και απ τα τελευταία ποσοστά της Χ.Α., παρά τις όποιες σπασμωδικές προσπάθειες του “κρατικού αντιφασισμού”.

Το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν πάντοτε ένα φαινόμενο που αντιμετωπιζόταν με ταξική και ιδεολογική μεροληψία απ την πλευρά των κυρίαρχων. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η ανυπακοή προς το διεθνές δίκαιο, την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία για την προάσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων απ την κυβέρνηση “του νόμου και της τάξης”. Πώς αλλιώς μπορούν να ερμηνευθούν οι ρατσιστικές ρητορείες απ τις αρχές του 2000 πως “οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές” όταν το εργασιακό καθεστώς του τότε για τους μετανάστες ισχύει με ακόμα χειρότερους όρους για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σήμερα. Πώς αλλιώς παραμένουν ατιμώρητοι οι γαιοκτήμονες της Μανωλάδας που πυροβόλησαν μετανάστες-εργάτες γης επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί ο κυνισμός των πογκρόμ του “Ξένιου Δία” και ο απαράδεκτος εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια(!), ξεπερνώντας παράνομα ακόμα και τα 18μηνα κράτησης.

Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο γι αυτά τα κολαστήρια αρκεί για να πειστεί ο καθένας και η καθεμία για το απάνθρωπο της κατάστασης. Απ τα παιδικά πρόσωπα κολλημένα στα σύρματα για να αφουγκραστούν τον “έξω κόσμο” ως τα κοντέινερ όπου ζουν, την πλήρη έλλειψη περίθαλψης και παροχών, τη βιαιότητα και τον βασανισμό απ τις μονάδες καταστολής. Προφανώς μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν έχουν λείψει τα θύματα και οι αυτοκτονίες. Αυτές οι συνθήκες εγκλεισμού, βεβαία, έχουν οδηγήσει αρκετές φορές τους ίδιους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες να εξεγερθούν μέσα στα κέντρα κράτησης, κόμματα και φορείς να καταγγείλουν την λειτουργία τους, τους διεθνούς θεσμούς να καταδικάσουν και να επιβάλουν πρόστιμα στη χώρα άλλα και στην ολοένα διευρυνόμενη κοινωνική κατακραυγή.

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν και εν μέσω μιας μεγάλης πολιτικής ανατροπής μας χαροποιεί ιδιαίτερα η δημιουργία ξεχωριστού τμήματος μεταναστευτικής πολιτικής από την νέα κυβέρνηση. Το ζήτημα της μετανάστευσης έχει παγκόσμιες διαστάσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την πίεση της ελληνικής κυβέρνησης θα πρέπει να κληθεί να αναλάβει τις ευθύνες της και να εκπονήσει μεταναστευτική πολιτική που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φράχτες, τα σύμβολα του αποκλεισμού, του εγκλεισμού και της αποτροπής που έχουν στερήσει πολλές ζωές θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας, σε πολιτικές προστασίας των προσφύγων, στην ιθαγένεια για όλα τα παιδιά, στη διαπερατότητα και την ενσωμάτωση των μεταναστών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τη στιγμή που ακόμα και οι αρχές του ανθρωπισμού και του κράτους δικαίου είναι υπό διακύβευση, καλούμαστε να παλέψουμε για μια νέα ηγεμονία υπέρ των φτωχών και των καταπιεσμένων, να παλέψουμε ακόμα περισσότερο για τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, γιατί δε μπορεί να υπάρξει πραγματική δημοκρατία με εξαιρέσεις. Κι αυτόν τον αγώνα θα τον δώσουμε σε κάθε κοινωνικό χώρο και τις σχολές γιατί δε μπορούμε να φανταστούμε ένα διαφορετικό Πανεπιστημίο με τα δικά μας προτάγματα παρά μόνο μέσα σε μια κοινωνία της ισότητας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

Ως Αριστερή Ενότητα στηρίζουμε τις δράσεις και τα αιτήματα της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας ενάντια στα Κέντρα Κράτησης και καλούμε στη διευρυμένη συνέλευση της πρωτοβουλίας την Τρίτη 17/2 στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός, προκειμένου να συνδιαμορφώσουμε ένα κοινό πλαίσιο δράσης και προτάσεων.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Κείμενο απόφασης της παναθηναϊκής συνέλευσης των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας

Μέσα σε ποια συγκυρία συζητάμε

Εδώ και έξι χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες και θύματα της πιο βίαιης επίθεσης που έχουν γνωρίσει οι υποτελείς εδώ και δεκαετίες. Αυτό το σχέδιο έρχεται να κάνει την κρίση του καπιταλισμού ευκαιρία για τους κυρίαρχους, να δημιουργήσει έναν νέο συσχετισμό δύναμης και να εισάγει μια νέα κανονικότητα η οποία ουσιαστικά περιγράφεται σαν ένα παιχνίδι για δυο αλλά με έναν παίκτη, στο οποίο τους κανόνες ορίζει ο ένας κατά το δοκούν ενώ όλοι οι υπόλοιποι καθίστανται πιόνια στη δική του σκακιέρα Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πρόκειται για τα πιο τρελά όνειρα του τελευταίου νεοφιλελεύθερου. Η σκιαγράφηση αυτού του σχεδίου μπορεί να γίνει στα εξής σημεία: πρόκειται για το σχέδιο της εσωτερικής υποτίμησης το οποίο στοχεύει στην καταστρατήγηση κατακτήσεων δεκαετιών, στη διάλυση των δικαιωμάτων μας και δη των εργασιακών σχέσεων όπως είχαν διαμορφωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα . Αυτή η πολιτική στοχεύει προνομιακά σε εμάς και αξιώνει να μας καταστήσει μια χαμένη γενιά, μια γενιά η οποία δεν θα έχει αναπαραστάσεις νίκης και θα μάθει “με τον καλό ή με τον κακό τρόπο” να ζει χωρίς κανένα δικαίωμα, ενώ παράλληλα η κατάσταση της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και της ανεργίας γίνεται η νέα κανονικότητα.

Παράλληλα, στο διεθνές σκηνικό, η εικόνα, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, είναι γεμάτη πολέμους και εξαθλίωση εξαιτίας της σύγκρουσης που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή μεταξύ των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων αλλά και αξιοσημείωτων αντιστάσεων όπως εκείνη των Κούρδων ανταρτών και ανταρτισσών στο Κομπάνι, ενώ εξαιρετικά ανησυχητική πρέπει να θεωρηθεί η άνοδος των φασιστικών-ναζιστικών κομμάτων σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, με αποκορύφωμα την κατάσταση στην Ουκρανία.
Επομένως δεν πρόκειται για μια κατάσταση εξαίρεσης η οποία θα περάσει κάποια στιγμή αλλά για ένα σύνολο κανόνων οργάνωσης της καθημερινότητας, για ένα νέο υπόδειγμα οργάνωσης της κοινωνίας το οποίο έρχεται να επιβληθεί με βίαιο τρόπο από τα πάνω. Στα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής μπορεί να επισημανθεί η ανθρωπιστική διάσταση αυτής της κρίσης, δηλαδή το μεγάλο κοινωνικό τίμημα των μνημονίων. Αυτό γίνεται εμφανές στη διάλυση του κοινωνικού κράτους , όπου βλέπουμε την επίθεση στην υγεία, την παιδεία, και ευρύτερα στο κομμάτι των κοινωνικών παροχών.
Μέσα στα τελευταία αυτά χρόνια, ωστόσο, έχουμε δει πολύ ισχυρές αντιστάσεις τόσο διεθνώς όσο και μέσα στον ελληνικό χώρο. Διεθνώς, είδαμε την εξέγερση του αραβικού κόσμου στην «Αραβική Άνοιξη», το κίνημα αντίστασης που εκφράστηκε και με τις πλατείες το 2011 σε πολλές χώρες τις Ευρώπης, αλλά και το κίνημα «Occupy» με αντίστοιχα χαρακτηριστικά στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα ζήσαμε ισχυρούς κεντρικούς αγώνες με πάνω από 30 γενικές απεργίες, αλλά και μαχητικότατους επιμέρους αγώνες, όπως αυτός των 300 μεταναστών απεργών πείνας, ή αυτοί στη Χαλυβουργία, στην ΕΡΤ, στις Σκουριές, στην υγεία, στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, των καθαριστριών στο Υπ. Οικονομικών, αλλά και σε πάρα πολλούς άλλους χώρους.
Το τελευταίο διάστημα οι πολιτικές εξελίξεις ήταν πολύ έντονες επίσης. Καθώς το καθεστώς έκτακτης ανάγκης αποκτά χαρακτηριστικά μονιμότητας, βαθαίνει η εξαίρεση ολοένα και περισσότερων κοινωνικών ομάδων από τον κοινωνικό ιστό, με αποτέλεσμα εκείνοι και εκείνες που αποκλείονται από κάθε είδους δικαίωμα να φτάνουν στο σημείο να θέσουν ως οδόφραγμα το ίδιο τους το σώμα, μέσω ακόμη και της απεργίας πείνας προκειμένου να γίνουν ορατοί και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Την τελευταία περίοδο έλαβαν χώρα δύο τέτοιοι μεγάλοι αγώνες. Αφενός εκείνος των Σύριων προσφύγων πολέμου που ζητούν την αναγνώρισή τους ως θύματα ενόπλων συρράξεων και οι οποίοι υπέστησαν την κρατική καταστολή όταν ξημερώματα βρέθηκαν αντιμέτωποι με ΜΑΤ, καθώς το κράτος συνεχίζει την ακροδεξιάς έμπνευσης πολιτική του στο μεταναστευτικό. Αφετέρου οι 31 ημέρες απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης στον αγώνα του που μέσω διαδηλώσεων και καταλήψεων στόχο είχε όχι μόνο το δικαίωμα στη μόρφωση αλλά και την ανάδειξη των ζητημάτων που θέτει ο περαιτέρω κοινωνικός αποκλεισμός των κρατουμένων υπό το καθεστώς του νέου σωφρονιστικού κώδικα και των κελιών τύπου Γ. Η νίκη του αγώνα αυτού έχει μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς είναι η πρώτη μετά από αρκετό καιρό που κατάφερε να κάμψει τη σκληρή και οριακά δολοφονική στάση της κυβέρνησης και να την κάνει να υποχωρήσει, δίνοντας νέα πνοή στο κίνημα
Η κυβέρνηση μπορεί να υποχώρησε στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, για να προχωρήσει, όμως, στη συνέχεια σε επίσπευση της διαδικασίας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, με στόχο να πετύχει την απαραίτητη «πολιτική σταθερότητα» που θα της εξασφαλίσει την εγκυρότητα που χρειάζεται στα μάτια της Τρόικας και της ΕΕ, ώστε να «διαπραγματευτεί» νέα λιτότητα και νέα εξαθλίωση για το λαό. Παίρνει μάλιστα το ρίσκο να το κάνει αυτό τη στιγμή που είναι αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο να μην καταφέρει να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ψήφους για να εκλεγεί ΠτΔ, πράγμα που σημαίνει ότι θα ακολουθήσει διάλυση της Βουλής και νέες βουλευτικές εκλογές. Κάτι τέτοιο ένα μόνο καθήκον βάζει σε εμάς, αυτό της αντίστασης και της δημιουργίας ενός κινήματος ανατροπής αυτής της κυβέρνησης, ώστε να σταματήσει η λιτότητα και να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε όλα όσα μας στερούν. 

Η επίθεση στο πανεπιστήμιο

Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα και σε πλήρη συμφωνία με την κοινωνική και εργασιακή επίθεση των κυβερνήσεων, οι κυρίαρχοι προσπαθούν να επιβάλλουν το σχέδιο τους για το πανεπιστήμιο. Αυτό το σχέδιο, είναι η οικοδόμηση ενός “άλλου” πανεπιστημίου, πλήρως εναρμονισμένου στις ανάγκες της αγοράς, το οποίο θα λειτουργεί ως επιχείρηση, θα αναζητά το ίδιο τους πόρους λειτουργίας του και θα δέχεται ιδιωτική χρηματοδότηση, όποτε αυτό είναι δυνατό. Ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα δημιουργεί εργαζόμενους χωρίς ενιαία πτυχία, αλλά αποφοίτους με διαφορετικές δεξιότητες (που αντιστοιχούν σε πιστωτικές μονάδες), που δε θα έχουν συλλογικά δικαιώματα, εντείνοντας έτσι την εργασιακή εκμετάλλευση και τον ανταγωνισμό. Στην υποβάθμιση των πτυχίων μας συμβάλλει και η εξίσωση των πτυχίων ιδιωτικών κολεγίων και δημοσίων πανεπιστημίων. Αυτή η εξίσωση αυξάνει τους μαθητές -πελάτες που θα κατευθύνονται στα κολέγια έναντι των δημοσίων πανεπιστημίων και ανοίγει νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Φυσικά, το πανεπιστήμιο αυτό θα στερείται των χαρακτηριστικών του κοινωνικού χώρου, δε θα υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος για συλλογικές διαδικασίες και συλλογική οργάνωση της καθημερινότητας των φοιτητών-ριων, ενώ οι σπουδές θα είναι πολύ πιο εντατικές, με χρονικό όριο φοίτησης (ν+2). Αυτό το πανεπιστήμιο, θα διοικείται από εξωτερικά διορισμένα συμβούλια διοίκησης, καταργώντας την έννοια του αυτοδιοίκητου, τα οποία έχουν ήδη συγκροτηθεί και μένει να διευρύνουν σταδιακά το πεδίο ανάμειξής τους στη λήψη των αποφάσεων. Αυτή η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση για το πανεπιστήμιο, που σχηματοποιείται σε ευρωπαϊκά επίπεδο ήδη από τη συνθήκη της Μπολόνια και ακόμη πιο πριν, εκφράστηκε με σαφή τρόπο στο νόμο 4009, ο οποίος σχεδιάζεται να εφαρμοστεί σταδιακά με την αλλαγή των κανονισμών λειτουργίας των ιδρυμάτων.
Η επίθεση των κυρίαρχων στο Πανεπιστήμιο χαρακτηρίζεται από μια έντονη ιδεολογική διάσταση. Η αυταρχικοποίηση των δομών του πανεπιστημίου καθώς και η επίσης αυταρχική αντιμετώπιση των όποιων φωνών αντίστασης κινείται στην κατεύθυνση της εδραίωσης και επέκτασης του δόγματος “νόμος και τάξη” ως συγκροτητικό στοιχείο της ταυτότητας του φοιτητή. Οι φοιτητές συγκροτούνται από τους κυρίαρχους ως εσωτερικός εχθρός προκειμένου να διευκολυνθούν οι μεταρρυθμίσεις και να ποινικοποιηθεί η πολιτική και ο φοιτητικός συνδικαλισμός (βλέπε ηλεκτρονικές ψηφοφορίες). Ο φοιτητής που τους συμφέρει να υπάρχει, για να διαιωνίζεται η κυριαρχία τους, είναι τεχνοκρατικά καταρτισμένος, πειθαρχημένος, προσηλωμένος στον ατομικό του δρόμο. Ας μην παραβλέπουμε όμως ότι και οι ιδιωτικοποιήσεις απορρέουν από μια ιδεολογική τοποθέτηση που θέλει το Πανεπιστήμιο παραγωγικό και πηγή κέρδους για το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Η επίθεση που δέχεται το πανεπιστήμιο είναι συνολική. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι το πανεπιστήμιο και την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτυπώνεται πλήρως στην σταδιακή μείωση του προϋπολογισμού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την μείωση 65% του προϋπολογισμού στο Ε.Μ.Π. σε επίπεδο πενταετίας, αλλά και στην διαθεσιμότητα ενός πολύ μεγάλου μέρους των διοικητικών υπαλλήλων των ιδρυμάτων, που αποσκοπεί στην υπολειτουργία των πανεπιστημίων και στην υποβάθμιση των σπουδών.
Παράλληλα με όλα αυτά, η ραγδαία αύξηση των μετεγγραφών και γενικότερα των θέσεων στις διάφορες σχολές , αφ’ ενός με τις υπάρχουσες και ήδη περιορισμένες υποδομές καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την λειτουργία τους και εν τέλει ρίχνει το επίπεδο σπουδών. Αφ’ ετέρου οδηγεί στην υποβάθμιση των περιφερειακών ιδρυμάτων , μέσα από μια διαδικασία σταδιακού περιορισμού των εισαχθέντων οδηγώντας σε βάθος χρόνου στην μη ανάγκη ύπαρξης τους, κάτι το οποίο προσπαθεί χρόνια η κυβέρνηση (βλ. σχέδιο Αθηνά).
Το άμεσα προηγούμενο διάστημα, αυτή η επίθεση εντάθηκε πιο πολύ από ποτέ, με την ακραία καταστολή που δέχτηκαν φοιτητικές κινητοποιήσεις και διαδικασίες συντονισμού των φοιτητών-ριων σε πανεπιστημιακούς χώρους. Οι κυρίαρχοι, με μία λογική που συμπυκνώθηκε στο πρόσωπο του πρύτανη του ΕΚΠΑ, προσπάθησαν να καταστήσουν σαφές ότι το πανεπιστήμιο από εδώ και πέρα δε θα είναι όπως το ξέραμε. Με μία επίφαση “εξυγίανσης” της λειτουργίας των ιδρυμάτων, η κυβέρνηση και οι πρυτάνεις που πρόσκεινται σε αυτή, εξάντλησαν την πυγμή τους δηλώνοντας ότι από τώρα και στο εξής οι διοικούμενοι δε θα έχουν κανένα ρόλο στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Η αναίτιες παρεμβάσεις των κατασταλτικών δυνάμεων της αστυνομίας, μας έδειξαν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επιβάλλει την πειθάρχηση και να καταστείλει κάθε μορφή αντίστασης στα πανεπιστήμια.
Το έργο των κατασταλτικών δυνάμεων έρχονται να συνδράμουν και οι ιδιωτικές εταιρίες σεκιούριτι μέσα στο πανεπιστήμιο, με ζωντανό παράδειγμα το ΕΚΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο, βαθαίνει όλο και περισσότερο η ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου, το οποίο μετατρέπεται από ανοιχτό χώρο συζητήσεων και πολιτικών διεργασιών σε ένα στείρο εκπαιδευτικό κέντρο. Τα σεκιούριτι στοχεύουν στο να καλλιεργήσουν τον φόβο στους φοιτητές και τους αποτρέπουν από το να αναπτύξουν οποιαδήποτε συλλογική δράση. 

Απολογισμός της πολιτικής μας λειτουργίας και της δράσης μας

Στο πανελλαδικό διήμερο της προηγούμενης χρονιάς τα σχήματα της ΑΡ.ΕΝ. αποφάσισαν μια δημοκρατική τομή στον τρόπο λειτουργίας της δικτύωσης. Αποφάσισαν την ανάδειξη των σχημάτων ως κυττάρων, ως μονάδων του συνόλου που είναι η πανελλαδική δικτύωση αντιστοιχώντας στο καθένα μία ψήφο. Σε αυτό το πλαίσιο διαδικασίας προϋποτίθεται και άρα παρακινείται η αναβαθμισμένη ποιοτικά πολιτική συζήτηση εντός των σχημάτων, προωθείται η σύνθεση και προλαμβάνεται η μεταφορά στην ΑΡ.ΕΝ παθογενειών άλλων πολιτικών συλλογικοτήτων. Δημιουργήθηκε ένα πανελλαδικό συντονιστικό, αποτελούμενο από εφτά σχήματα από όλη την Ελλάδα με χρέωση τα κεντρικά κείμενα της ΑΡ.ΕΝ, τις αφίσες και την προετοιμασία δύο πανελλαδικών διαδικασιών εντός της επόμενης σαιζόν.
Η λειτουργία του πανελλαδικού συντονιστικού είναι αυτή η οποία θα πρέπει πρώτιστα να απολογιστεί. Είναι γεγονός πως το συντονιστικό συνεδρίαζε τακτικά σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της συγκυρίας, ωστόσο μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες παθογένειες στην λειτουργία του. Μια από αυτές ήταν το γεγονός ότι η απόφαση του πανελλαδικού για την ανάδειξη των σχημάτων σε αποφασιστικού χαρακτήρα μονάδες της δικτύωσης δεν επεκτάθηκε στη λειτουργία του συντονιστικού. Σε αυτό κυριάρχησαν οι ατομικές απόψεις έναντι των σχηματικών τοποθετήσεων. Μια δεύτερη παθογένεια είναι η αναβλητικότητα στην υλοποίηση αποφάσεων. Παράδειγμα αποτελεί αφ’ ενός η απουσία αφίσας για την φετινή χρονιά και αφ’ ετέρου η καθυστέρηση στον ορισμό ημερομηνίας για το πανελλαδικό διήμερο που δημιούργησε προβλήματα και οδήγησε στην επ’ αόριστον αναβολή του.
Το τελευταίο διάστημα συζητήθηκε η διεξαγωγή πανελλαδικού διημέρου σχημάτων αριστερής ενότητας, ωστόσο παρουσιάστηκε αδυναμία διεξαγωγής του. Είναι αναγκαίο να τονιστεί ότι σε μια πυκνή πολιτική συγκυρία είναι απαραίτητη η εντονότερη πολιτική ενεργοποίηση των σχημάτων μέσω της πανελλαδικής δικτύωσης, καθώς αυτά αποτελούν το μέσο παρέμβασης στον κοινωνικό μας χώρο. Βασικός στόχος της διαδικασίας του πανελλαδικού είναι η συλλογικοποίηση των εμπειριών κάθε σχήματος, μέσω του κοινωνικού πειραματισμού επικεντρώνοντας την συζήτηση στα ίδια τα σχήματα, στα θέματα πολιτικής συγκυρίας και στην χάραξη ενός πολιτικού σχεδιασμού που θα απαντάει στα ερωτήματα που η ίδια η συγκυρία θέτει.
Σχετικά με την λειτουργία της ΑΡ.ΕΝ. και με τις προβληματικές που αποτυπώθηκαν στα προηγούμενα συντονιστικά είναι σημαντικό, η συζήτηση και οι αποφάσεις να λαμβάνονται από τα ίδια τα σχήματα, καθώς αυτά αποτελούν βασικά κύτταρα της δικτύωσης μέσα από τις επιμέρους επεξεργασίες κάθε σχήματος και στην λογική της απόφασης «μια ψήφος ανά σχήμα». Θεωρείται επίσης σημαντικό να οριστεί στους πρώτους μήνες του 2015 η διεξαγωγή ενός πανελλαδικού διημέρου αριστερής ενότητας.
Επίσης, την περσινή χρονιά καθιερώθηκε και η θετική συνήθεια τακτικής διεξαγωγής ιδρυματικών και θεματικών συνελεύσεων ΑΡ.ΕΝ. (διαδικασίες ΑΡ.ΕΝ. ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, ΑΡ.ΕΝ Αθήνας για σίτιση και στέγαση) καθώς και συνελεύσεις ΑΡ.ΕΝ. πόλεων. Αυτά απέδωσαν καρπούς, όπως η σύνταξη του Αντί-Οργανισμού, αλλά γενικά υπήρξε πάλι μια αναβλητικότητα στην υλοποίηση των αποφάσεων. Φέτος, δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε αυτή η θετική παρακαταθήκη παρόλο που η συγκυρία το απαιτούσε.
Σ’ ότι αφορά την πολιτική μας πρακτική στους κοινωνικούς χώρους, αυτή παρόλα τα θετικά προχωρήματα θα πρέπει να απολογιστεί με κριτική διάθεση για να βελτιώσουμε τη παρουσία μας. Στα θετικά μπορούμε να κατατάξουμε την προσπάθεια των σχημάτων μας να προωθήσουν τον εκδημοκρατισμό των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος (Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Αποφάσεων και Καταλήψεων) προσπαθώντας παράλληλα να διατηρούν την ενότητα της αριστεράς στη δράση. Επίσης, τα σχήματα μας ενεπλάκησαν ενεργά σε εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης προτάσσοντας την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου. Πολύ προωθητική ήταν ακόμη η κατεύθυνση που μπήκε από αρκετά σχήματα να ανοίξουν το ζήτημα του επιστημονικού τους αντικειμένου σε έναν ορίζοντα σύνδεσης του με την κοινωνία, το παραγωγικό μετασχηματισμό και την αντίληψη της ριζοσπαστικής αριστεράς για την γνώση.
Πέρα όμως από αυτά οφείλουμε να δούμε καθαρά και τις αδυναμίες μας. Να εξετάσουμε γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε την αφήγηση μας ηγεμονική, να βάλουμε τα δικά μας χαρακτηριστικά στις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και να συνδέσουμε τα στενά φοιτητοκεντρικά διακυβεύματα με το πρόταγμα της συνολικής ανατροπής. Δεν καταφέραμε ακόμη να βρούμε μια εναλλακτική μεθοδολογία οικοδόμησης κινήματος απέναντι στο πεπαλαιωμένο τρίπτυχο συνέλευση-κατάληψη-φοιτητοπορεία, παρόλο που σε θεωρητικό επίπεδο είχαμε ιδέες. Για παράδειγμα, δεν καταφέραμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά στην εδραίωση κοινών δομών με φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους. Αναφορικά με τη σίτιση και τη στέγαση, ένα θέμα που απασχολεί το σύνολο των φοιτητών, δεν μπορέσαμε να προτείνουμε ένα σχέδιο διεκδίκησης αυτών των θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Σε κάθε περίπτωση όσα υλοποιήσαμε αλλά και όσα επεξεργαστήκαμε σε θεωρητικό επίπεδο και δεν πέρασαν στην πράξη σκιαγραφούν πτυχές του πανεπιστημίου των αναγκών μας.
Για το φοιτητικό κίνημα
Οι δράσεις μας ήρθαν να συνδεθούν με ένα φοιτητικό κίνημα που καλούταν από την αρχή κιόλας της χρονιάς να απαντήσει σε μία σειρά καίριων και σημαντικών ερωτημάτων σχετικά με την κοινωνία αλλά και συλλήβδην το ακαδημαϊκό περιβάλλον. Με την ανασυγκρότηση της κυβερνητικής ομάδας, ένα από τα πρώτα μελήματα του νέου υπουργού παιδείας, Λοβέρδου, μαζί με τον νεοεκλεχθέντα και απόλυτο εκφραστή της κυβερνητικής πολιτικής πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη, ήταν να προβάλλει από το καλοκαίρι, σε μια περίοδο κινηματικής νηνεμίας, το μέτρο των διαγραφών (ν+2) με σκληρούς όρους. Μπροστά σε ένα μέτρο που αφορούσε ένα μεγάλο ποσοστό των φοιτητών, τους λεγόμενους αιώνιους, και παρά τη θέληση για μία άκρως δυναμική παρουσία, δεν υπήρξαν οι υλικές συνθήκες για την συγκρότηση ενός ενιαίου, μαζικού φοιτητικού υποκειμένου που να υποστηρίξει αυτόν τον αγώνα για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην δωρεάν παιδεία. Και αυτό γιατί αν και το αίτημα απηχεί στο σύνολο του φοιτητικού κόσμου δεν έγινε εφικτή η σύνδεση του αιτήματος με τις μεγάλες φοιτητικές μάζες λόγω ελλιπούς πολιτικού σχεδιασμού σε μακροπρόθεσμη κλίμακα.
Και όλα αυτά σε μια συγκυρία όπου οι πρυτανικές αρχές στήριζαν την όλη κυβερνητική γραμμή με τον πιο σκληρό τρόπο, με την υιοθέτηση ακραίας κατασταλτικής πολιτικής επιβάλλοντας το δόγμα «νόμου και τάξης» σε οποιαδήποτε απόπειρα του φοιτητικού κόσμου να διεκδικήσει τα δίκαια αιτήματα του. Φτάνοντας στη 17η Νοέμβρη, όπου το φοιτητικό κίνημα άρχισε να μπαίνει σε αγωνιστική τροχιά, με αγωνιστικές αποφάσεις γενικών συνελεύσεων διαφόρων δράσεων, η πρυτανεία επιστράτευσε μέχρι και τα ΜΑΤ κάνοντας λοκ άουτ σε σχολές του κέντρου φτάνοντας σε σημείο ακόμα και να χτυπήσουν διαμαρτυρόμενοι φοιτητές. Αυτό πυροδότησε μία ιδιαίτερα δυναμική κίνηση, συσπειρώνοντας ένα μεγάλο αριθμό φοιτητών που πρωτοστάτησαν στις παραστάσεις διαμαρτυρίας με αποκορύφωμα τη μαζικότατη σε παρουσία φοιτητών πορεία της 17ης Νοεμβρίου. Η μη συνέχιση της αγωνιστικής δράσης με το πέρας του Πολυτεχνείου και παρά την εξόφθαλμη καταστολή παρατηρήθηκε μια αποκλιμάκωση του αγώνα ανά σχολή που ανέδειξε μια αδυναμία σύνδεσης των φοιτητικών συλλόγων με το κεντρικοπολιτικό (τί πρεσβεύει ο Φορτσάκης).
Ιδιαίτερο δικύβευμα των φοιτητικών συλλόγων αποτέλεσε ο αγώνας του Ν.Ρωμανού για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη μόρφωση. Ένας αγώνας που κατάφερε να συσπειρώσει το σύνολο του φοιτητικού κόσμου αλλά και ευρύτερων κοινωνικών μαζών δημιουργώντας ένα πολύμορφο κίνημα. Στο πλαίσιο αυτό και τα σχήματα μας έδωσαν ηχηρό παρών και κατόρθωσαν να εντάξουν στην αφήγηση τους το ζήτημα ανοίγοντας το θέμα στις γενικές συνελεύσεις, με καταλήψεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και ανυποχώρητο αγώνα στη βάση της αλληλεγγύης μέχρι την τελική δικαίωση αναδεικνύοντας το κατή πόσο οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να έχουν τελικά αποτέλεσμα.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναλυθεί το γεγονός πως παρά το κάποιο συνεχές που δημιουργούσαν οι προκαθορισμένοι κινηματικοί κόμβοι, δεν κατέστη δυνατή η συγκρότηση ενός διαρκούς και μαζικού κινήματος. Κι αυτό εν πολλοίς σχετίζεται και με το γεγονός χρήσης αν όχι ξεπερασμένου, έστω πεπερασμένου ρεπερτορίου δράσης. Εδώ, θα πρέπει να αναφερθούμε και στα χαρακτηριστικά των αριστερών οργανώσεων που συμμετέχουν, και στις προβληματικές που με τη σειρά τους εισάγουν. Στη δική μας παράδοση η λογική του από τα πάνω σχεδιασμού και εκείνη των πρωτοποριών, δεν έχει χώρο. Κι αυτό διότι κάνοντας χρήση μέσα στα άλλα της όλης παράδοσης των νέων κοινωνικών κινημάτων, παράγουμε πολιτικό λόγο και σχεδιασμό ως αριστερά υποκείμενα και βάσει της συγκυρίας και σε συνεχή αλλητροφοδότηση με την κοινωνική κίνηση. Για εμάς η μαζικοποίηση του κινήματος μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον αυτόνομο σχεδιασμό της Αριστεράς, χωρίς αυτό να μπαίνει αντιπαραθετικά με την οργανωτική δουλειά που γίνεται και τον πολιτικό σχεδιασμό που βγαίνει. Η λογική παραγωγής πολιτικής μέσω πρωτοποριών είναι συνυφασμένη με την παράδοση κάποιων δυνάμεων των ΕΑΑΚ, οι οποίες επανειλημμένα δρούσαν ως πεφωτισμένη πρωτοπορία αναπαράγοντας μέσα στα άλλα και κάθε μορφή κακέκτυπου του φοιτητικού συνδικαλισμού. Αυτό σε συνδυασμό και με τις αντιφάσεις στο ίδιο το εσωτερικό των ΕΑΑΚ, δημιούργησε την κατάσταση ενός κινήματος με ημερομηνία λήξης στη συγκεκριμένη φάση. Οι δε δυνάμεις του ΜΑΣ συνέχισαν, μολονότι κάποιες απόπειρες φαινομενικής συμμετοχής, να βρίσκονται περιχαρακωμένες. Συνεπώς, ήταν μία ακόμη κίνηση εν είδει κινήματος που δεν κατάφερε να αφουγκραστεί τα ερωτήματα του φοιτητικού κόσμου και να συνδεθεί με αυτόν σε μεγάλο βαθμό.
Η Αριστερή Ενότητα ήταν πάντα εκεί στηρίζοντας τις αγωνιστικές αποφάσεις, συμμετέχοντας σε ενωτικά εγχειρήματα με τα άλλα σχήματα της αριστεράς προτάσσοντας την ενότητα και την ανάγκη αναδιαμόρφωσης στη βάση των συλλογικών διαδικασιών. Με βασικό πρόταγμα τη δημοκρατία μέσα στους συλλόγους αλλά και τις οριζόντιες διαδικασίες και την οργάνωση από τα κάτω ως τη μόνη ικανή να δημιουργήσει δυναμικούς αγωνιστικούς συλλόγους με ενεργά και πολιτικοποιημένα μέλη που να μπορούν να δραστηριοποιηθούν ώστε σε μελλοντική συγκυρία να συναποτελέσουν ένα ακόμη πιο ισχυρό φοιτητικό κίνημα που να επεκτείνει τις παραστάσεις νίκης μέχρι την συνολική ανατροπή. 

Το Πανεπιστήμιο των αναγκών σε μια διαφορετική κοινωνία

Βασικό μέλημα της Αριστερής Ενότητας αποτελεί η ανάγκη να στρέψει το βλέμμα της στα χαρακτηριστικά του πανεπιστημίου που διεκδικούμε. Του δωρεάν, αυτοδιοίκητου και δημόσιου χώρου που μέσα από τον κοινωνικό μετασχηματισμό στοχεύουμε να τον καταστήσουμε ουσιαστικά δημοκρατικό, όπου οι συλλογικές διαδικασίες θα επανανοηματοδοτηθούν έτσι ώστε ο καθένας και η καθεμία από εμάς να μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτές με έναν πιο ενεργητικό τρόπο. Πρόκειται για την αφήγηση ενός πανεπιστημίου μέσα στο οποίο οργανωνόμαστε και δημιουργούμε τις παραστάσεις που ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας κοινωνικές ανάγκες. Βασικό επίσης μέλημα μας θα πρέπει να αναχθεί και το ζήτημα της γνώσης και του τρόπου που η τελευταία εγκολπώνεται στην οραματική και πραγματική σκιαγράφηση των χαρακτηριστικών που θέλουμε να έχει το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Η γνώση μέσα στο πανεπιστήμιο που διεκδικούμε θα πρέπει να αφουγκράζεται και να απαντά στις ανάγκες μιας κοινωνίας στην οποία ο κοινωνικός μετασχηματισμός αλλά και συγκεκριμένα ο παραγωγικός μετασχηματισμός αποτελεί πραγματικό πολιτικό επίδικο. Κάνουμε λόγο για μια γνώση που προάγει την χειραφέτηση και θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο έναντι του κέρδους. Σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες στην πραγματικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου, θα πρέπει αρχικά να περιγράψουμε το πλαίσιο ανάπτυξης και αναπαραγωγής της επιστήμης στους συγκεκριμένους κλάδους. Μεταπολιτευτικά αυτός ο κλάδος χαρακτηρίζεται τόσο στο επίπεδο του διδακτικού προσωπικού όσο και στο επίπεδο του προγράμματος σπουδών, σε πολλές περιπτώσεις από ένα προοδευτικό ή ακόμα και αριστερό πλαίσιο. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει πως και οι συγκεκριμένες επιστήμες δε διαπερνόνται και δεν αναπαράγουν το κυρίαρχο. Εν πάσει περιπτώσει, στις συγκεκριμένες επιστήμες ένας από τους στόχους θα πρέπει να είναι ο προσανατολισμός της παρέμβασης μας στη βάση των κοινωνικών προβλημάτων αλλά και υπό τη σκοπιά του κοινωνικού ερευνητή, ανοίγοντας ζητήματα όπως οι κοινωνικές ή εθνοτικές διακρίσεις, η φασιστική απειλή και η περιστολή των δικαιωμάτων. Συνάμα, κρίνεται αναγκαίο να αναπτυχθεί το αίτημα για έρευνα, σε αυτούς τους κλάδους, πάνω/ από και προς τις κοινωνικές ανάγκες. Σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο επιδιώκουμε της άρση των εξουσιαστικών σχέσεων ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές, που αίρεται από ένα είδος αυθεντίας των πρώτων και συνάμα απαθούς αποδοχής αυτής από τους δεύτερους. Οραματιζόμαστε ένα πανεπιστήμιο όπου η παραγωγή της γνώσης θα προκύπτει από μια ουσιαστική συμμετοχή και των δυο πλευρών, ενώ οι φοιτητές θα βρίσκονται σε θέση υγιούς κριτικής απέναντι στη γνώση.
Ένα πανεπιστήμιο όπως το σκιαγραφούμε, χωρίς ταξικούς φραγμούς, δεν μπορεί να νοηθεί έξω από μια κοινωνία διάφορη της υπάρχουσας. Διάφορη μιας συγκυρίας που έχει γεννήσει μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση και που μας εγκαλεί όλους και όλες να την ακυρώσουμε και να δημιουργήσουμε στη θέση της τις παραστάσεις που μας εμπνέουν, όχι μόνο σε πανεπιστημιακό αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικό επίπεδο. Στόχος μας θα πρέπει να είναι η άμεση παύση της πολιτικής λιτότητας των μνημονίων, της επίθεσης στα δημόσια αγαθά, της ακύρωσης των εργατικών δικαιωμάτων και διεκδικήσεων, του αυταρχισμού και της βίαιης καταστολής . Απέναντι στην κρίση που ωθεί την κοινωνία σε εσωστρέφεια και φοβικότητα οφείλουμε να απαντήσουμε με συλλογικότητα, αλληλεγγύη και αγώνες. Προς αυτή την κατεύθυνση παλεύουμε για την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης, μόνο μέσα από την οποία θα μας δοθεί ο χώρος για να δημιουργήσουμε από τα κάτω την κοινωνία που ονειρευόμαστε αλλά και το πανεπιστήμιο που μας αξίζει.
Σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς ,στο βαθμό που ανοίγει προνομιακά πεδία διεκδίκησης, καλούμαστε ως ΑΡ.ΕΝ. να επανεξετάσουμε τον σχεδιασμό και την δράση μας. Το τελευταίο διάστημα συγκροτήθηκε ένα φοιτητικό κίνημα ως αντίδραση στους κόμβους που έθετε ο αντίπαλος (διαγραφές, καταστολή, Νίκος Ρωμανός). Υπό το πρίσμα αυτής της νέας πολιτικής συγκυρίας οφείλουμε ως ΑΡ.ΕΝ. να δημιουργήσουμε εκείνους τους όρους, ώστε σύσσωμο το φοιτητικό κίνημα να διατυπώνει και να διεκδικεί διαρκώς τα αιτήματά του δίνοντας περιεχόμενο στο πανεπιστήμιο που οραματίζεται. Στην κατεύθυνση αυτή ο ρόλος μας δεν περιορίζεται στην μεταβίβαση αιτημάτων αλλά στο άνοιγμα μιας πιο συνολικής και ριζοσπαστικής ατζέντας υπό το σχέδιο του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Άμεσος σχεδιασμός
Την στιγμή κατά την οποία, το επιθετικό σχέδιο της μνημονιακής συγκυβέρνησης, συνεχίζει να έχει στο στόχαστρο την δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, τόσο το φοιτητικό κίνημα, όσο και οι οργανωμένες δυνάμεις αυτού, με επίκεντρο την ριζοσπαστική αριστερά οφείλουν να αναμετρηθούν με ένα μεγάλο διακύβευμα. Στο κατά πόσο θα καταφέρουν να συνολικοποίησουν επιμέρους αιτήματα και αγώνες που αφορούν τόσο την φοιτητική καθημερινότητα, όσο και τον ίδια την μετάλλαξη του χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, σε μία συγκυρία κατά την οποία ο ετεροχρονισμός και η αποσπασματικότητα των μεταρρυθμίσεων δεν μπορούν αντιμετωπιστούν με τον παραδοσιακό συστηματοποιημένο τρόπο.
Προσπαθώντας να σχηματοποιήσουμε την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, γίνεται εμφανές η συμπύκνωση της επίθεσης σε τρεις τομείς: στον κατακερματισμό των ακαδημαϊκών αντικειμένων, στην αυταρχικοποίηση των δομών και της διοίκησης των ΑΕΙ – ΤΕΙ και στην είσοδο σκληρών ταξικών φραγμών παράλληλα με την εντατικοποίηση των σπουδών.
Σε πρώτο επίπεδο, η αταλάντευτη στήριξη του αυτονόητου δικαιώματος στην πρόσβαση στις φοιτητικές παροχές για όλους και όλες (σίτιση – στέγαση – συγγράμματα – μεταφορές), πρέπει να περνάει μέσα από την επανανοηματοδότηση της αξίας των συλλογικών διεκδικήσεων αλλά και των διαδικασιών των συλλόγων. Σε μία τέτοια κατεύθυνση, βασικό μέλημα των σχημάτων μας, οφείλει να αποτελεί το πως οι γενικές μας συνελεύσεις και οι αντιστάσεις που προκύπτουν από αυτές, θα αντιλαμβάνονται από τον ίδιο των κόσμο των αμφιθεάτρων, ως πραγματικά εκείνες οι δομές, μέσω των οποίων, μπορούν να εκπροσωπηθούν αλλά και να συμμετάσχουν ενεργά και να διεκδικήσουν οι ίδιοι τα αιτήματα που τους εκφράζουν. Θεωρώντας πως στα συλλογικά προβλήματα, οι ατομικές λύσεις είναι αν μη τι άλλο αναποτελεσματικές, ο μόνος τρόπος οργάνωσης της καθημερινότητας αλλά και των αγώνων των φοιτητών συνεχίζει να περνάει μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, όσο κι αν αυτές σε αρκετές περιπτώσεις αδυνατούν να επιτελέσουν τον ρόλο τους.
Με τις μεθοδευμένες προσπάθειες υπόνομευσης και κατάργησης των συλλογικών διαδικασιών που υποκινούν οι κυρίαρχοι, κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ η υπεράσπισή τους. Σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, χρειάζεται να αναδιαμορφώσουμε τις Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να μπορούν να εμπλακούν ενεργά και αποτελεσματικά σ’ αυτές όλοι και όλες. Θα πρέπει να σσυμπεριλάβουμε στα προτάγματά μας τον εκδημοκρατισμό και την επανανοηματοδότηση των Γενικών Συνελεύσεων, προκειμένου να πάψουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι να αποτελούν απλοί επικυρωτές, μετατρέποντας τις διαδικασίες μας σε πεδίο πολιτικής ζύμωσης, προκειμένου να μπορέσει να συγκροτηθεί ένα πολιτικό σχέδιο ανατροπής με συγκεκριμένες διεκδικήσεις και προτάσεις, για ό,τι αφορά το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία.
Η Αρ.Εν. οφείλει να συμπεριλάβει στον πολιτικό της σχεδιασμό τόσο την λειτουργία των Γενικών Συνελεύσεων όσο και την συζήτηση που θα γίνεται μέσα σ’ αυτές. Με βάση τα παραπάνω καλούμε σε θεματικό μάζεμα-συζήτηση των σχημάτων της Αρ.Εν. Αθήνας για την λειτουργία και τους στόχους των Γενικών Συνελεύσεων.
Παράλληλα, η αυταρχικοποίηση της διοίκησης των δημόσιου Πανεπιστήμιο, αποτελώντας ταυτόχρονα τόσο σχέδιο όσο και μέσο, έρχεται να εξυπηρετήσει και την υλοποίηση των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων επιταγών, όπως το μέτρο των διαγραφών και η ψήφιση των νέων οργανισμών των ιδρυμάτων. Βασική προϋπόθεση στη σκιαγράφηση ενός αντιπαραθετικού προτύπου οργάνωσης του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστήμιου, αποτελεί, λοιπόν, η επι της αρχής αντίσταση με κάθε τρόπο στην εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, και στην αποσάρθρωση του κοινωνικού χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Αντίσταση στις υπάρχουσες συνθήκες, αφενός μέσω της συστηματικής μας παρέμβασης εντός των κοινωνικών μας χώρων με όρους ανατροπής των υπαρχουσών συνθηκών, αλλά και αφετέρου σκιαγράφηση ενός αντιπαραδείγματος με το άνοιγμα μιας πλατιάς συζήτησης εντός των συλλόγων για την κατεύθυνση της αλλαγής των όρων ζωής και φοίτησης.
Σ’ αυτό το πλαίσιο και με βάση την όλη αντίληψή μας για τη θεσμοθετημένη γνώση, θα πρέπει να αναχθεί σε βασικό μας μέλημα η δικτύωση των σχημάτων μας ανά γνωστικό αντικείμενο σε πανελλαδικό επίπεδο. Στην κατεύθυνση αυτή, η παρέμβασή μας στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών ανά τμήμα, η εκπόνηση θεματικών εκδηλώσεων, συλλογικών αναγνώσεων, προβολών, ως καρπός συλλογικών γνωστικών διεργασιών που θα ανοίγονται και στους Φοιτητικούς μας Συλλόγους, θα συμβάλει τόσο στη ριζοσπαστικοποίηση της ακαδημαϊκής γνώσης όσο και στον προσανατολισμό της γνώσης σε κοινωνιοκεντρικά ζητήματα και όχι αυτοαναφορικά, τύπου “η γνώση για τη γνώση”. Μια τέτοια λογική και αντίληψη για τη γνώση θα πρέπει να μη μένει μόνο στα στενά πλαίσια του πανεπιστημίου και της φοιτητικής μας ζωής αλλά και να διαπνέει και τον τρόπο κατά τον οποίο εμείς ως φοιτητικά υποκείμενα θα διαχειριστούμε εργασιακά ζητήματα με στόχο τη χειραφέτηση και τις συλλογικές διεκδικήσειις στους χώρους εργασίας.