Κάλεσμα με βάση την απόφαση του Πανελλαδικού διημέρου της ΑΡΕΝ

Διανύουμε μία περίοδο, ύστερα από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νίκη του στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η οποία βρίσκει τη ριζοσπαστική αριστερά σε μια κατάσταση αμφισβήτησης των προηγούμενων βεβαιοτήτων, αλλά και αναζήτησης μιας νέας, αντιπαραθετικής προς το κυρίαρχο, αφήγησης. Η λάθος στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη, που υποτίμησε τους αρνητικούς συσχετισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε συνδυασμό με τη λογική του κυβερνητισμού, οδήγησε σε μια κατάσταση όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να εκπροσωπεί ένα πάρα πολύ ασαφές κοινωνικό μπλοκ, χωρίς προσανατολισμό και σχέδιο σύγκρουσης με την ΕΕ και τις πολιτικές της. Ένα κοινωνικό μπλοκ, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει τον φέροντα οργανισμό μιας δυνητικής ρηξιακής διαδικασίας.

Με αυτά τα χαρακτηριστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ εύκολα αποδέχτηκε τη λογική του «ευρωμονόδρομου» και ενσωμάτωσε την αφήγηση που θέλει να μην υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από την κρίση για τους λαούς. Αυτό το θατσερικής εμπνέυσεως ΤΙΝΑ, το οποίο υπερασπίζεται πλέον επιθετικά, ήρθε να βάλει ταφόπλακα στο ηχηρό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη και να το μετατρέψει σε ένα «ΝΑΙ» στις μνημονιακές πολιτικές και στο καθεστώς της επιτροπείας. Αυτό το ταξικό και νεολαιίστικο «ΌΧΙ», αποτελεί μια κοινωνική μαγιά, από την οποία μπορούμε να πλάσουμε τις συγκρουσιακές διαδικασίες και τους αγώνες του μέλλοντος. Αυτό το «ΌΧΙ» καλούμαστε πλέον εμείς να το ανακατασκευάσουμε και να του δώσουμε προωθητικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, στην προσπάθειά μας να χαράξουμε τον δρόμο για μια χειραφετημένη κοινωνία.

Ως Αριστερή Ενότητα προτάσσαμε πάντα την ενότητα των αριστερών δυνάμεων και ευρύτερα των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο συλλογικής διεκδίκησης και ως πλαίσιο αμφισβήτησης της ύπαρξης της απόλυτης αληθείας σε επίπεδο πολιτικής αφήγησης. Η υπάρχουσα συνθήκη σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο με τη χρεοκοπία του εγχειρήματος του Σύριζα, που απέτυχε να χαράξει πολιτική υπέρ των υποτελών αλλά και την αδυναμία απ τα υπόλοιπα υποκείμενα της αριστεράς να συγκροτήσουν φορείς που να αμφισβητούν την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, ανοίγει ένα πεδίο ανασύνθεσης της αριστεράς εντός των πανεπιστημίων.

Η υλοποίηση του νέου μνημονιακού πλαισίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα περνά μέσα από το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο χώρο της παιδείας. Η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου, δεν μπορεί, παρά να περνά μέσα από την οικοδόμηση ενός αντιπαραθετικού στο νεοφιλελευθερισμό ηγεμονικού μπλοκ εντός των σχολών, το οποίο, συνδεόμενο με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, θα προσπαθήσει, μέσα από την συλλογική πείρα, αλλά και από μια βεντάλια κινηματικών και ρηξιακών διαδικασιών, να οικοδομήσει ένα εναλλακτικό πρόταγμα. Ένα πρόταγμα, δηλαδή,  που ως κομμάτι μιας συνολικότερης αφήγησης για την κοινωνία και το ίδιο το πανεπιστήμιο, θα αμφισβητεί έμπρακτα, αλλά και οραματικά, το δόγμα της ΤΙΝΑ και του ευρωμονόδρομου, το οποίο απειλεί να εδραιωθεί, ιδιαίτερα στα κομμάτια της νεολαίας, των οποίων οι ελπίδες διαψεύστηκαν.

Αναγκαίο για αυτή την διαδικασία, είναι η δημιουργία πολιτικού μετώπου που να άρει τον κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων στα πανεπιστήμια αλλά και να μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά ελπιδοφόρους αγώνες.Πρόκειται για μια συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή να προσδώσει νικηφόρα προοπτική, στο βαθμό που δεν θα  αποτελεί μια  πραγματική διαδικασία όσμωσης ιδεών, ανταλλαγής εμπειριών, γνώσεων και απόψεων, αλλά μια απλή συγκόλληση των υπαρχόντων σχηματισμών. Για αυτό και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε την ανασύνθεση της αριστεράς με όρους εργαλειακούς, αλλά ως μια ειλικρινή διαδικασία που θα σέβεται την αυτονομία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε σχήματος, αλλά και των διάφορων κοινωνικών χώρων.

Στην προσπάθεια συγκρότησης ενός μαχητικού και ριζοσπαστικου φοιτητικού κινήματος με πλατιά κοινωνική απεύθυνση, προκρίνουμε να εμβαθύνουμε σε δημοκρατία, τις δομές και διαδικασίες, μέσα από τις οποίες από κοινού θα διαμορφώνουμε τις πολιτικές αιχμές του. Να βρούμε νέα εργαλεία με τα οποία συζητάμε πιο άμεσα και από τα κάτω στις γενικές συνελεύσεις, αλλά και πώς όντως οι πολιτικές αποφάσεις/πλαίσια εμπλέκουν τους ίδιους τους φοιτητές και φοιτήτριες στη διαδικασία υλοποίησης και κοινής δράσης. Για αυτό το λόγο είναι καιρός να ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να επερωτήσουμε βεβαιότητες που μέχρι τώρα είχαμε.

Στη βάση αμφισβήτησης και επερώτησης τακτικών περιχαράκωσης, ελιτισμού και μικροπολιτικής προοπτικής του παρελθόντος ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο για τη συγκρότηση μέσα από καθημερινή μας πρακτική και όσμωση, που θα συμπυκνώνεται σε από κοινού διαδικασίες, εκδηλώσεις, σχήματα και πρωτοβουλίες των αριστερών και ελευθεριακών πολιτικών δυνάμεων προκείμενου να σκιαγραφήσουμε με σαφή χαρακτηριστικά την προοπτική μίας εναλλακτικής. Ωστόσο για εμάς το ζήτημα της δημοκρατίας ως μέσο και σκοπός σε όλη αυτή την διαδικασία είναι προϋπόθεση για την ίδια την αποτελεσματικότητα αλλά και την ανοιχτότητα αυτού του μετώπου ώστε να μπορεί να απευθυνθεί και σε κόσμο ανένταχτο των ευρύτερων αγωνιστικών μπλοκ, και είναι προφανές ότι για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάζεται βούληση τόσο απο την μερία μας (που υπάρχει ήδη), όσο και από οποιαδήποτε συλλογικότητα εμπλακεί σε αυτό το εγχείρημα. Ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο προκειμένου να είναι πραγματικά υπόθεση των πολλών και όσων πλήττονται πρέπει να είναι μία διαδικασία που θα ξεκινά από τα κάτω στη βάση των κοινωνικών χώρων και παράλληλα να κοιτά σε πολιτικές συνεργασίες.

Με την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο να εντατικοποιείται στα πρότυπα ενός εξεταστικού κέντρου με έντονα τα στοιχεία της εξατομίκευσης και του τεχνοκρατισμού, παρά ενός ζωντανού κοινωνικού χώρου, είναι επιτακτικό να δημιουργήσουμε παραστάσεις συλλογικής ζωής που από τη μία θα μεριμνούν για την πολιτικοποίηση των φοιτητριών και φοιτητών και από την άλλη θα απαντούν σε καθημερινές ανάγκες. Μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού πειραματισμούμπορούμε να διευρύνουμε τα πεδία που θα μας εμπνέουν αλλά και θα λειτουργούν με όρους αποτελέσματος, στην προσπάθειά μας να συνθέσουμε έναν κοινωνικό χώρο ριζοσπαστικής αναζήτησης για ένα πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολλών.

Ως συλλογικότητα που δεν αρκούμαστε στην πολιτικοποίηση των ανθρώπων στα στενά όρια της φοιτητικής ταυτότητας, αναζητούμε τρόπους να διαμορφωνόμαστε ως υποκείμενα σε ώσμωση με τις διεκδικήσεις, τα αιτήματα και γενικά τις διεργασίες του εργατικού και κοινωνικού κινήματος. Υπό αυτό το πρίσμα καλούμαστε να πάρουμεπρωτοβουλίες για την κατοχύρωση και την διεύρυνση των συλλογικών τρόπων διεκδίκησης, της εργασιακής προοπτικής κόντρα στη μαζική ανεργία και την μετανάστευση για την νεολαία, βλέποντας ταυτόχρονα και σε νέες εναλλακτικές μορφές οργάνωσης της εργασίας. Ταυτόχρονα, καλούμαστε να ανοίγουμε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, που αμφισβητούν την κυρίαρχη δόμηση της κοινωνίας, όπως είναι η αμφισβήτηση της πατριαρχίας, ο αντιφασιστικός και αντισεξιστικός αγώνας, η φεμινιστική προοπτική, το προσφυγικό ζήτημα, το αντιρατσιστικό κίνημα, τα πολιτικά δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στη βάση μιας νέας αριστεράς που οι πολιτικές της πρακτικές θέλει να αντανακλούν πτυχές μιας διαφορετικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, τέτοιες διεκδικήσεις θα έχουν και κεντρικό ρόλο.

Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στρταμμένο στην οργάνωση των αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε κάθε αριστερό αγωνιστή και συλλογικόττητα, αλλά και κάθε ανένταχτο φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!

*κείμενο από το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων της αριστερής ενότητας

Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2015

ΔΑΠ:447
ΠΑΣΠ: 389
ΑΝΑΧ-ΕΑΑΚ: 209
ΠΚΣ: 205
ΑΡ.ΕΝ.: 55
ΑΓ. ΚΙΝΗΣΕΙΣ: 18
ΑΡΔΙΝ: 17
Λευκά: 28

Όλος ο καλός ο κόσμος

Αυτό που αποκαλείται "εθνικός κορμός" μαζεύτηκε στη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας «Παιδεία 2015», στο κλειστό γήπεδο «Σπύρος Λούης» του Αμαρουσίου.

Κυριάκος Μητσοτάκης, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος, Ντόρα, Στ.
Θεοδωράκης, Βερέμης, Παπαθεοδώρου (πρώην υφυπ. Παιδείας) μέχρι και ο Κοντογιαννόπουλος επιστρατεύτηκε. Τι ενώνει όλους αυτούς τους μνημονιακούς; Η καταστροφική πολιτική τους για την παιδεία, την οικονομία, την κοινωνία της οποίας τα αποκαίδια αναπνέει όλος ο ελληνικός λαός σήμερα.

Αν ψηφίζεις ακόμα ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ανεξαρτητοποταμίσιους,
ποταμισιοανεξάρτητους, κρυφοτζήμερους, φανεροτζήμερους και δεν ξέρω γω τι άλλο δεν μπορείς να πεις ότι δεν ξέρεις: Οι δύο κόσμοι είναι εδώ και παρατίθονται σε στρατόπεδα. Η επιλογή είναι δική σου.

3o Φεστιβάλ ΑΡιστερής ΕΝότητας Αθήνας - 8 & 9 Μάη στο Θησείο

Πρόγραμμα Φεστιβάλ 

Παρασκευή 8/5:

16:00 - Workshop των σχημάτων Αριστερής Ενότητας Αθήνας

21:00 - Kill Emil live και Stiko + Wag Dj Set

24:00 - Moriginal, Νικήτας Κλιντ, Felipe Loco, iCy

Σάββατο 9/5:

19:00 - Κεντρική εκδήλωση με θέμα:

“Όταν ο αυταρχισμός δεν έχει όρια, η αντίσταση δεν γνωρίζει σύνορα”
Οι διεθνικές αντιστάσεις των φοιτητικών κινημάτων

Παρεμβαίνουν:

Τόνια Κατερίνη
[Αλληλεγγύη για Όλους]

Joris van Breugel
[φοιτητής University of Amsterdam, κατάληψη Maagdenhuis]


Θα ακολουθήσει ρεμπέτικο γλέντι


Event στο facebook:
https://www.facebook.com/events/1424437887861850/

Για την εκκένωση της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ από αστυνομικές δυνάμεις

Η αυξανόμενη αστυνομική παρουσία των τελευταίων ημερών στο χώρο του προαυλίου της πρυτανείας, που αποτελούσε ήδη καταπάτηση του πανεπιστημιακού χώρου έφτασε στο αποκορύφωμά της σήμερα το πρωί μετά τις νέες εξελίξεις με την εκκένωση της πρυτανείας του ΕΚΠΑ από δυνάμεις της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, οδηγώντας στην πρώτη ολοκληρωτική άρση ασύλου. Η πρυτανεία του ΕΚΠΑ βρισκόταν υπό κατάληψη από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου με κεντρικό αίτημα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ.

Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός αυτό ειδικά σε μια περίοδο που γίνεται προσπάθεια να σπάσει το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων και που προσπαθούσε να καταστήσει την καταστολή και τον αυταρχισμό καθημερινότητα για το πανεπιστήμιο. Ειδικά, σήμερα ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου καθώς και των τροπολογιών το σύνολο των οποίων ανταποκρίνονταν στα αιτήματα τόσο της απεργίας πείνας όσο και του κινήματος αλληλεγγύης θεωρούμε ότι η επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων ήταν ακατανόητη. Κρίνεται μάλιστα ιδιαιτέρως προβληματικό το ότι το γεγονός αυτό συμπίπτει με την επαναφορά στο δημόσιο διάλογο του στόχου για νομοθετική επανακατοχύρωση του ακαδημαϊκού ασύλου, μετά την νομοθετική του κατάργηση από το Ν. Διαμαντοπούλου ο οποίος, ωστόσο, έμεινε απονομιμοποιημένος στα μάτια της φοιτητικής κοινότητας μέσα από τις αλλεπάλληλες καταγγελτικές προς αυτόν αποφάσεις των συλλογικών οργάνων των φοιτητικών συλλόγων. Μόλις χθες Πέμπτη 16/4 ήρθε στη δημοσιότητα το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που προβλέπει μεταξύ άλλων την αναγνώριση του ακαδημαϊκού ασύλου ως απαραίτητου συμπληρώματος της προστασίας του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία επιτρέποντας, με τον τρόπο αυτό να συμπεριλαμβάνονται στην προστατευτική του ισχύ όχι μόνο οι φοιτητικοί αλλά εν γένει οι κοινωνικοί αγώνες. Θεωρούμε, λοιπόν, την επιλογή άρσης του ασύλου, ως μια μεγάλη υποχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης στις πιέσεις μιας συντηρητικής αφήγησης που αναπαράχθηκε στο έπακρον από τα κανάλια της διαπλοκής και την ακροδεξιά αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων καθώς και πως οι πολιτικές ευθύνες χαρακτηρίζουν και την πολιτική ηγεσία και τον ίδιο τον υφυπουργό του υπουργείου Προ.Πο Πανούση.

Ως πολιτική συλλογικότητα που παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους θεωρούμε πως τα ζητήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό και τους χώρους του πανεπιστημίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιλύονται με όρους καταστολής αλλά από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτό, ωστόσο, σημαίνει πως πρέπει να επανεξετάσουμε με σοβαρότητα το πώς οι σύλλογοι θα έχουν πράγματι τον έλεγχο του ασύλου με την έννοια της με δημοκρατικούς όρους οργάνωσης ή/και στήριξης των αγώνων που δίνονται εντός του, είτε φοιτητικών είτε ευρύτερα κοινωνικών παρόλο που δεν καταφέραμε να προασπίσουμε την ουσία του ασύλου είτε απέναντι σε όσους την υποβάθμισαν με τις πρακτικές τους είτε πολύ περισσότερο απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει το να ανοίξει η συζήτηση για τις δομές οργάνωσης και εκπροσώπησης του φοιτητικού κινήματος ώστε να μπορούμε να εμποδίζουμε στην πράξη οποιαδήποτε σκέψη για άρση του ασύλου.

Ανακοίνωση Πανελλαδικού Συντονιστικού Αριστερής Ενότητας σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ περί ακύρωσης των μετεγγραφών.

Χθές, 7/4/2015, δημοσιεύθηκε η απόφαση του ΣτΕ στην προσφυγή της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ και μιας λίστας 115 μελών ΔΕΠ με την οποία το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο κρίνει στην ουσία αντισυνταγματικό τον νόμο 4264/2014, ακυρώνοντας έτσι τη δυνατότητα μετεγγραφής για πάρα πολλές κοινωνικές κατηγορίες. Μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή κίνηση, πρέπει να τονίσουμε τα εξής σημεία.
Κατ’αρχήν, πρέπει να τονίσουμε ότι ο νόμος αυτός, παρά το κοινωνικά θετικό πρόσημό του, πέρασε προεκλογικά από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε μια προσπάθεια επηρεασμού συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Παράλληλα, με μια σειρά αποφάσεών του όλο το προηγούμενο διάστημα, το ΣτΕ έχει αποδείξει τη σκληρά συντηρητική και συστημική τοποθέτησή του απέναντι σε καίρια κοινωνικά αιτήματα. Αποφάσεις όπως αυτή για την ΕΡΤ, τις Σκουριές και άλλες αποδεικνύουν την πάγια άρνησή του να παρέχει ουσιαστική έννομη προστασία σε όποια διεκδίκηση και όποιο δικαίωμα προέρχεται απ’ τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Άρα, συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω στοιχεία, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πώς με αυτή την απόφαση του το ΣτΕ έρχεται να εξυπηρετήσει τον πολιτικό σχεδιασμό της ΝΔ, δημιουργώντας απ’ το πουθενά ένα μεγάλο πρόβλημα τόσο στις κοινωνικές κατηγορίες που ο 4264/2014 κάλυπτε όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο.
Ένα δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε, είναι το περιεχόμενο της εν λόγω απόφασης. Συγκεκριμένα, η ερμηνεία του άρθρου 16 του Συντάγματος στην οποία προβαίνει η Ολομέλεια του ΣτΕ καταλήγει στη διατύπωση δύο πάρα πολύ συγκεκριμένων αξόνων* που στην πραγματικότητα ξαναγράφουν το άρθρο, δεν δικαιολογούνται από κανενός είδους μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης ενός νόμου, ξεπερνώντας έτσι στην ουσία τα άκρα όρια της διακριτικής του ευχέρειας. Το δε αιτιολογικό των προσφυγόντων- ο ισχυρισμός δηλαδή ότι οι υλικοτεχνικές δομές των Σχολών δεν επαρκούν για την ικανοποίηση όλων των φοιτητών υπό μετεγγραφή με τους αρχικούς όρους- όχι μόνο δεν ευσταθεί αλλά και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκόπτει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα απ’ την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Σημαντικότερη όμως είναι η αρνητική επίδραση που έχει αυτή η απόφαση σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Αυτό που ουσιαστικά κάνει είναι να επιτίθεται στις πραγματικές ανάγκες χιλιάδων οικογενειών που στο πλαίσιο της οξυμένης οικονομικής κρίσης, και όντας τρίτεκνες, πολύτεκνες κτλ, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους μακριά από την οικογενειακή εστία. Ειδικότερα, στο χρονικό σημείο στο οποίο λαμβάνεται, ακυρώνει τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό πολλών φοιτητών αλλά και μαθητών, καθώς εμμέσως πλην σαφώς εκβιάζει τους τελευταίους να επιλέξουν όχι μόνο τμήμα αλλά ακόμα και αντικείμενο σπουδών με βασικό κριτήριο την εγγύτητα στον τόπο κατοικίας. Ως Αριστερή Ενότητα έχουμε βρεθεί και θα βρισκόμαστε ενάντια σε κάθε μέτρο που βάζει ταξικούς/οικονομικούς περιορισμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θεωρούμε ότι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ανά την επικράτεια αλλά και η ακαδημαϊκή κοινότητα ως σύνολο πρέπει να αντιτεθεί δυναμικά στην εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης. Στόχος μας είναι να το επόμενο διάστημα να μπλοκαριστούν στην πράξη τυχόν αντίστοιχες προσπάθειες προσφυγής κατά των μετεγγραφών από άλλα τμήματα ή ιδρύματα. Επιπλέον ως μακροπρόθεσμο στόχο έχουμε την αναβάθμιση και ενίσχυση ποιοτικά και ποσοτικά της φοιτητικής μέριμνας για όλους τους φοιτητές- σπουδαστές ανά την επικράτεια ώστε να μην μπαίνουν πραγματικά ταξικοί φραγμοί στο δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να σπουδάσει σε όποια πόλη της επικράτειας επιθυμεί.

Συγκεκριμένα, η επιστροφή στις Σχολές μετά τις πασχαλινές διακοπές πρέπει να συνοδευτεί από ένα κύμα Γενικών Συνελεύσεων και κινητοποιήσεων εντός των Συλλόγων το οποίο θα στοχεύει όχι μόνο στην νομοθετική επαναβεβαίωση του ευνοϊκού καθεστώτος που εισήγαγε ο 4264/2014 και την διεύρυνση των κριτηρίων του αλλά και στην μη εφαρμογή της απόφασης στην πράξη.

*(«χάριν προστασίας της εύρυθμης λειτουργίας και σεβασμού της πλήρους αυτοδιοικήσεως των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, το άρθρο 16 του Συντάγματος επιβάλλει στον νομοθέτη κατά τη θέσπιση των διατάξεων περί μετεγγραφών:

α) να προβλέπει ανώτατο όριο για τις καθ’ έκαστο ακαδημαϊκό έτος επιτρεπόμενες μετεγγραφές, το οποίο ευλόγως δεν δύναται να υπερβαίνει -συνολικά για τα εξάμηνα σπουδών- ποσοστό 10% επί των κατά το ίδιο ακαδημαϊκό έτος εισαγομένων σε κάθε Σχολή ή Τμήμα υποδοχής και

β) να καθιστά τα όργανα των Σχολών και των Τμημάτων υποδοχής αποφασιστικώς αρμόδια για να εκτιμούν, με ειδικώς αιτιολογημένη κρίση και χωρίς υποχρέωση εξαντλήσεως του ως άνω ορίου, αν και σε ποιο βαθμό επιτρέπουν οι λειτουργικές δυνατότητες τους τη διενέργεια μετεγγραφών κατά το συγκεκριμένο ακαδημαϊκό έτος και ακολούθως να αποφασίζουν επί των σχετικών αιτήσεων των ενδιαφερομένων συνεκτιμώντας και την επίδοση εκάστου εξ αυτών στις σπουδές του».)

Για την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας

Ένα φλέγον ζήτημα το οποίο διαχρονικά αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου και κεντρική πολιτικής σκηνής είναι το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης Η φύση του αντικειμένου μας, απαιτεί τον έντονο προβληματισμό μας πάνω στους τρόπους με τους οποίους πρέπει να αναπτυχθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, πάνω σε ποιες προτεραιότητες και ποιες ανάγκες θα εξυπηρετεί καθώς και ποιες σχέσεις στο εσωτερικό της παραγωγικής διαδικασίας, θα υποστηρίζει.

Η έννοια της παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν μπορεί να είναι αποσυνδεδεμένη από την κατεύθυνση ενός εναλλακτικού μοντέλου αγροτικής ανάπτυξης το οποίο και οραματιζόμαστε. Δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από ένα γενικό υπόδειγμα οικονομίας πάνω στην οποία στοχεύουμε. Ενός υποδείγματος οικονομίας δηλαδή, που πρωταρχικά θα απαντάει στις βασικές κοινωνικές ανάγκες των υποτελών τάξεων, θα σέβεται τους φυσικούς πόρους, θα προστατεύει τη βιοποικιλότητα, θα παράγει ποιοτικά προϊόντα που θα αλλάζουν τα πρότυπα κατανάλωσης και διατροφής, ενώ θα ενθαρρύνει τις ελεύθερες συλλογικές μορφές παραγωγής (συνεταιρισμοί). Ο οικολογικός και παραγωγικός μετασχηματισμός, χρειάζεται να γίνει σε όφελος των παραγωγών, των καταναλωτών και του περιβάλλοντος. Διαφωνούμε λοιπόν με όσους αντιλαμβάνονται την αγροτική παραγωγή ως έναν καταδικασμένο τομέα, ο οποίος πρέπει να αναδιαμορφωθεί αποκλειστικά στη βάση της εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας του αγροτικού προϊόντος.

Το πανεπιστήμιο σε σύνδεση με την κοινωνία και όχι ξεκομμένο από αυτή

Εδώ και περίπου 5 χρόνια με αφορμή και αιτία την ανθρωπιστική κρίση δημιουργήθηκαν σε όλη τη χώρα αλληλέγγυες δομές τροφής: κοινωνικές κουζίνες και παντοπωλεία, αγορές χωρίς μεσάζοντες, συνεταιρισμοί, ομάδες παραγωγών, αλληλέγγυες - συλλογικές καλλιέργειες. Σε πρώτο επίπεδο ο στόχος τους είναι η αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης, πρωτοφανούς για περίοδο “ειρήνης” που μαζί με τα κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία, ωδεία κ.λπ έχουν απλώσει ένα δίχτυ ασφάλειας στη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Το δεύτερο επίπεδο αφορά στις πολιτικές διεκδικήσεις ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας: την αυτοοργάνωση από την παραγωγή και τη διάθεση τροφής μέχρι την κατανάλωση, την ενεργή αντίσταση στη δικτατορία της τροφής όπως ορίζεται από τον κλάδο των σούπερ μάρκετ, των μεσαζόντων και των εταιρειών που διαχειρίζονται από τα γεωργικά εφόδια και τους πόρους μέχρι τη διακίνηση των προϊόντων. Τα εγχειρήματα αυτά δεν είναι αυτόνομα από τον καπιταλισμό. Άλλωστε ο καπιταλισμός ούτε παρακάμπτεται με τη δημιουργία “κλειστών” συστημάτων, ούτε εξωραΐζεται με “ωραίες” ιδέες. Αποτελούν όμως υποδείγματα παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Τέτοια κινήματα μπορεί να συμβάλλουν στη δημιουργία μιας κοινωνίας πιο δίκαιης, πλάι στις άλλες οργανώσεις των εργαζομένων και του λαού. Γι’ αυτό και εμείς ως γεωπόνοι οφείλουμε να έχουμε ενεργό συμμετοχή σε τέτοιες κινήσεις και να συμβάλουμε με τις γνώσεις μας με σεβασμό στο περιβάλλον και στο κοινωνικό δικαίωμα της πρόσβασης σε υγιεινά τρόφιμα. Καθώς και να συμβάλουμε στην προσπάθεια εδραίωσης ενός παραγωγικού, κοινωνικού και διατροφικού προτύπου, που θα βασίζεται στην αντιμετώπιση της τροφής ως κοινωνικό αγαθό και την αειφόρο ανάπτυξη και αυτό γιατί όπως τότε με το ΕΑΜ έτσι και τώρα: “Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες πως θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει”. Να διώξουμε, λοιπόν, τους “μεσάζοντες” από τη ζωή μας, να “σπείρουμε” το σπόρο μιας άλλης κοινωνίας. 

Ωραία, εμείς τι κάνουμε;

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δούμε σε πρώτη φάση δύο θέματα. Πρώτον, πώς οικοδομείται η σχέση του επιστήμονα με την κοινωνία στο πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Θέλουμε έναν επιστήμονα - γεωπόνο που θα παράγει γνώση και έρευνα με κοινωνικό προσανατολισμό και δεν θα λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, αλλά ούτε θα προσφέρει “γνώση για τη γνώση”. Άρα, είναι αναγκαίο να ανοίξει μια κουβέντα ανάμεσα σε φοιτητές και καθηγητές για το πρόγραμμα σπουδών και τους άξονες με τους οποίους πρέπει να καταρτίζεται αυτό, δηλαδή στις γνώσεις που πρέπει να αποκτηθούν και στον κοινωνικό ρόλο του γεωπόνου. Δεύτερον, για εμάς το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος, χώρος αμφισβήτησης του κυρίαρχου και δημιουργίας, μέσα στο οποίο, όπως και στην κοινωνία, θα υπάρχουν δομές αυτοοργάνωσης με την ενεργό συμμετοχή κομματιών που ζουν και εργάζονται στο πανεπιστήμιο όπως διοικητικοί, καθηγητές, φύλακες κλπ. Μόνο έτσι μπορεί να εννοηθεί η κοινωνική διάσταση του πανεπιστημίου, όταν βρίσκεται σε σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες πάνω σε δομές, εγχειρήματα και κινήματα που οικοδομούνται σε αυτή.